Rozdział 8

Przepychałam się w stronę baru i nagle spojrzałam w górę i zobaczyłam tańczącą na blacie Mikayle. Wytrzeszczyłam oczy, nie mogłam w to uwierzyć ten wieczór jest coraz gorszy.

- Mikayla złaź z tam tond ! – krzyknęłam ale nikt nie zwrócił na mnie uwagi jak i sama przyjaciółka. Dookoła baru stali jacyś starzy napaleńcy domagając się aby się rozebrała. Ta za to niewiele myśląc zaczęła ściągać lewego buta przez co straciła równowagę i runęła w dół. Ludzie oczywiście zamiast ją łapać odsunęli się i zaczęli się śmiać.

- Nic ci nie jest – zapytałam podbiegając do mojej przyjaciółki

- Plastikowa biedronko !!! ty moja kochana !!! – wrzasnęła zamiast odpowiedzi w moją stronę i rzuciła mi się na szyję.

- Chodź musimy stąd iść – powiedziałam w jej stronę ciągnąc ją za rękę aby wstała

- Noga – jęknęła i zaczęła się śmiać

- Ty ćpałaś ? – zapytałam

- Ja? – powiedziała tylko i znów się zaśmiała, chwyciłam ręką za jej podbródek i popatrzyłam jej w oczy miała rozszerzone źrenice i otępiały wzrok.

- Miałaś nie ćpać – powiedziałam z wyrzutem

- Oj… ddaj.. sspokuj – bełkotała. Spojrzałam na jej nogę jej kostka była mocno opuchnięta i sina. Zaczęłam rozglądać się po Sali poszukując kogoś kto mógłby mi pomóc. Zauważyłam Liama idącego w stronę baru. Pomachałam mu aby podszedł.

- Gdzie reszta ? – zapytał podchodząc

- Harrego nie widziałam, a Louis…. Lekko się zdenerwował i wyszedł- powiedziałam łamiącym się głosem.  

- Musisz mi pomóc – powiedziałam szybko zmieniając temat

- O co chodzi ?- zapytał a ja wskazałam na wciąż siedzącą na ziemi Mikayle

-Upiła się i spadła z baru i coś zrobiła sobie z nogą – wyjaśniłam pomijając historię o narkotykach

-Masz rację – powiedział przyglądając się kostce mojej przyjaciółki – musi zobaczyć to lekarz – dodał po chwili i nie czekając na moją odpowiedź wziął ją na ręce.

- Jesteś pewien, że ją przyjmą przecież jest pijana – mówiłam idąc za nim

- Muszą ją przyjąć przecież trzeba jej pomóc zadzwoń po taxówkę – powiedział kierując się do wyjścia.

***Louis***

Wszedłem zdenerwowany z klubu. Nie wiem czemu mnie tak poniosło, ale gdy zobaczyłem Ewelinę z tym fagasem, miałem straszną ochotę iść tam i walnąć mu z pięści w twarz. Nie wiem co się ze mną działo nigdy nie zachowywałem się tak. Oczywiście chciałem wygrać zakład, ale pod tym kryło się coś więcej…

Ruszyłem nie wiedząc co z sobą zrobić chodnikiem, chciałem się uspokoić i przestać myśleć o Ewelinie, ale nie mogłem ciągle powracały do mnie jej oczy, jej uśmiech. Nie mogłem o niej zapomnieć.

Usłyszałem dzwonek mojej komórki wyciągnąłem ją z kieszeni i spojrzałem na wyświetlacz okazało się, że to Liam, odebrałem.

- Gdzie ty jesteś ? – spytał od razu

- eee…- rozejrzałem się nawet nie zauważyłem, że aż tak oddaliłem się od klubu – nie wiem – odpowiedziałem mu z opóźnieniem, niepewnie.

- Jestem w szpitalu – powiedział na co zamarłem   

- Gdzie ? – spytałem

- W szpitalu z Eweliną i z …

- Coś jej się stało – przerwałem z niepokojem

- Uspokój się nic jej nie jest, jestem …. – odpowiedział co przyjąłem z wielką ulgą

- To co tam robicie ? – zapytałem znów mu przerywając

- Właśnie próbuję ci powiedzieć, ale nie dajesz mi dojść do słowa – wyjaśnił lekko zdenerwowanym głosem

- To znaczy ?

- Jestem tu, bo Mikayla spadła z baru i chyba nogę sobie złamała czy coś  …

- A z Eweliną wszystko dobrze ? – znów spytałem żeby się upewnić

- No fizycznie tak, ale nie odzywa się i patrzy się w jeden punkt na ścianie…

- Przyjadę tam za 20 minut – oznajmiłem

- Nie wiem czy… - zaczął Liam ale się rozłączyłem. Zadzwoniłem po taxówkę i 25 minut później byłem na miejscu.

Podszedłem do siedzącej w poczekalni Eweliny która siedziała z twarzą ukrytą w dłoniach.

- Wszystko w porządku ? – zapytałem, a ta podniosła wzrok i zobaczyłem łzy spływające po jej policzkach.

- Nic nie jest porządku – wychlipała przez płacz, usiadłem obok niej i ją przytuliłem.

- Czemu płaczesz ? przecież Liam powiedział, że Mikayli nic nie jest – spytałem, wciąż ją przytulając i głaszcząc ją ręką po głowie.

- Wszystko przez zemnie – powiedziała słabo – Przyjechaliśmy tutaj i powiedziałam lekarzom, że Mikayla jest tylko pijana i ma coś z tą nogą, a…a… ona ćpała no i oni jej podali znieczulenie na tą nogę i to z tymi narkotykami się połączyło czy coś tam i ona wpadła w wstrząs anafilaktyczny i.. i.. ona teraz walczy o życie… -  powiedziała to tak szybko, że mało co zrozumiałem i jeszcze bardziej się rozpłakała, przytuliłem ją mocnej do siebie. Zobaczyłem zbliżającego się Liam z kawą w ręku, posłał mi zmartwione spojrzenie.

Czekaliśmy już od 30 minut na jakieś wieści od lekarzy. Ewelina już nie płakała położyła się na dwóch krzesłach, a głowę miała na moich kolanach, a ja bezmyślnie głaskałem jej włosy.

- Wy jesteście od Mikayli  Secred ? – zapytał jakiś lekarz wychylając się z sali

- Tak – odpowiedział natychmiast Ewelina zrywając się na równe nogi

- Pacjentka jest nieprzytomna, w stanie ciężkim, ale stabilnym na oiomie – wyjaśnił lekarz

- Czy można ją zobaczyć – spytała drżącym głosem Ewelina

- Niestety dzisiaj jest już to nie możliwe – odpowiedział lekarz – najlepszym będzie dla państwa gdy udadzą się do domu.

- Co ?! Nie ! Ja tu zostaję – powiedziała oburzona Ewelina

- Lekarz ma rację, jesteś zmęczona i ubrana jeszcze w rzeczy z imprezy, a do tego dochodzi już 4 rano – powiedziałem jej spokojnym głosem

- Ale ja … nie mogę jej tu zostawić – odparła znów wybuchając płaczem

- Louis ma rację jedź do domu przebierz się i trochę wyśpij ja tu zostanę, a jak by się obudziła to do ciebie zadzwonię – przekonywał dalej ją Liam.

- Dobrze – odparła ulegając

- Pojadę z tobą – zaproponowałem na co pokiwała głową, pozbieraliśmy się zrzuciłem moją kurtkę na ramiona Eweliny i ruszyliśmy do jej mieszkania.

Po 10 minutach byliśmy na miejscu, odprowadziłem ją pod same drzwi.

- Dziękuje – powiedziała oddając mi kurtkę

- Nie ma za co – odpowiedziałem posyłając jej smutny uśmiech

- Nie za kurtkę, za to że tam ze mną byłeś i mnie wspierałeś – wyjaśniła i mnie przytuliła. Odsunąłem ją lekko od siebie i spojrzałem w jej smutne oczy, a potem na jej usta. Zacząłem zbliżać się  powoli do jej twarzy patrząc jej w oczy.

- Louis… - jęknęła cicho i z jej oczu znów popłynęła łza. Położyłem jej dłoń na policzku i otarłem łzę kciukiem, byłem już parę centymetrów do jej twarzy spojrzałem jeszcze raz jej w oczy.

- Ja … nie mogę – powiedziała szeptem i szybko wleciała do mieszkania i zamknęła mi drzwi przed nosem. 

***

No to tyle ma dziś dziękuję wam za ponad 1000 wejść !!! Dzięki też za wszelki doping jeżeli chodzi o testy te poszły mi dobrze ( gorzej będzie jutro, bo matematyka będzie) xD.

Jakoś ostatnio nie mam weny i opornie mi idzie pisanie, więc następny rozdział będzie prawdopodobnie za tydzień chyba, że dodacie 10 KOMENTARZY wtedy postaram się dodać w czwartek lub piątek. Liczę na was :P 

Katy227