Rozdział 6 - Przed oczami pojawiła mi się mała, biała trumna spuszczana do ciemnego dołu.

  - Zawołajcie lekarza ! Z Thomasem jest źle ! 

Wystarczyło jedno zdanie i wszystko potoczyło się tak szybko. Biegający przejęci lekarze krzyczący na siebie nawzajem próbując jakoś zadziałać, pielęgniarka wypychająca mnie z sali i cisza. Nic dobrego zwiastująca cisza. Znowu ogarnął mnie lęk, łzy znowu pojawiły się na mych policzkach. Poczułam, że ktoś mnie przytula, ale  nie obchodziło mnie wtedy kto to, wtedy nie istniało nic oprócz strachu, strachu że znowu zostanę sama, że mój syn umrze i nigdy go nie zobaczę. Same te myśli rozdzierały mnie od środka. To nie mogło się tak skończyć. Thomas nie może umrzeć tu właśnie teraz w szpitalu w ogóle nie widząc innego życia poza leczeniem i walki z chorobą. On musi, zobaczyć że życie to nie tylko cierpienie, ale także radość i szczęście. Tom powinien umrzeć szczęśliwy otoczony rodziną w domu przy kominku jako staruszek, a nie teraz, gdy jego życie dopiero się zaczęło. Zrobiłabym wszystko, żeby on przeżył, mogłabym oddać nawet własne życie dla niego. Bo nie ma większego bólu jak matki patrzącej na śmierć swojego dziecka. Na początku nie zdawałam sobie z tego sprawy ale taka była prawda, serce miałam rozerwane na kawałki, wszystkie cierpienia które czułam dotąd były niczym w porównaniu z tym. Przed oczami pojawiła mi się mała, biała trumna spuszczana do ciemnego dołu. Ból we mnie jeszcze bardziej się nasilił, ścisnęłam kogoś za rękę wbijając w nią paznokcie, przez łzy nie wiedziałam nawet kto to, ale teraz to było jedyna rzecz jaka trzymała w rzeczywistości, aby nie pogrążyć się w ciemnych myślach, widoku białej trumienki która cały czas mnie prześladowała…

Nie wiem ile czasu tak siedziałam, godzinę, pół, pięć ? W tamtej chwili czas nie miał dla mnie znaczenia, ale w końcu dźwięk trząśniętych drzwi oderwał mnie z otępienia. Rozejrzałam się wokół i zobaczyłam, że siedzę na kolanach Zayna, mocno ściskając dłoń Louisa. Puściłam dłoń bruneta i zobaczyłam jak moje paznokcie zostawiły czerwone półksiężyce na jego dłoni.

- Przepraszam – szepnęłam cichutko. Oboje spojrzeli na mnie z czerwonymi oczami widać było, że też płakali.

- Nic nie szkodzi – powiedział Louis posyłając mi smutny uśmiech, rozmasowując lekko swoją czerwoną dłoń. Zapanowała cisza między nami. Nie wiedziałam co powiedzieć, chyba żaden z nich nie wiedział. Siedzieliśmy po prostu przyglądając się ludziom idącym od czasu do czasu po korytarzu. W pewnej chwili jednak drzwi z sali Thomasa wyszedł lekarz. Natychmiast zerwałam się na równe nogi, ale natychmiast tego pożałowałam bo pojawiły mi się mroczki przed oczami.

- Wszystko okej ? – spytał Zayn łapiąc mnie za ramię.

- Co z Tomem ? – zapytam lekarza ignorując chłopaka. Doktor spojrzał na nas i po długiej ciszy w końcu przemówił.

- Mam dla was złe wieści – na te słowa moje serce zamarło – Thomasa przy życiu aktualnie przytrzymuje tylko maszyna i …

- Co ? Ale mówił pan, że mamy więcej czasu.. przecież on dzisiaj ze mną jeszcze rozmawiał !... – krzyczałam bez sensu, przez łzy.

- Niestety … - zaczął znowu lekarz.

- Nie obchodzi mnie to ! Ma pan tam iść go ratować … - ostatnie zdanie było cichym błaganiem. Gdyby nie podtrzymujący mnie Zayn już dawno bym leżała na podłodze.

- Jeśli pani chce może się pani pożegnać z synem – zaproponował spokojnym głosem lekarz.

- Nie – jęknęłam przez łzy, nie potrafiłabym patrzeć jak jego serce bije po raz ostatni jak jego małe ciało opuszcza życie.

- Ewelina on cię potrzebuje tam – zwrócił się do mnie po cichu Zayn – Musisz z nim być. Nie zostawiaj go samego.

Jego słowa mnie przekonały wiedziałam, że w tej decydującej chwili nie mogę go zostawić, to mój syn i muszę być razem do końca, choćby mnie miało to zabić muszę być razem z nim.

Bez słowa ruszyłam powoli przez próg. Tom leżał spokojnie na łóżku podłączany do różnych maszyn. Jego klatka piersiowa unosiła się powoli i opadała w równym tempie. Wytarłam łzy z policzków i podeszłam do łóżka. Ujęłam malutką, bladą dłoń chłopczyka w swoje ręce.

- Thomas, słoneczko musisz walczyć – szepnęłam powoli głaszcząc jego bladą skórę – Ostatni raz zawalczyć słyszysz ? – łzy poleciały po moich policzkach – zrób to dla mamy – jęknęłam błagalnie.

- Nie zostawiaj mnie tu samą, kocham cię tak bardzo cię kocham – mówiłam płacząc ciągle, dziura w moim sercu była już tak wielka, a cierpiałam jeszcze bardziej z każdym słowem.

- Ewelina … - odezwał się Louis przez łzy – Powinniśmy już iść jeśli nie chcesz być przy …

- Zostaję – odpowiedziałam. Lekarz kiwną głową do pielęgniarki a ta zaczęła odłączać Toma. Wiedziałam, że to ostatnie chwile jakie mi z nim zostały.

- Tom, nie poddawaj się mamusia jest z tobą – mówiłam głaszcząc go po policzku – Zawsze będę z tobą – gorzkie łzy spływały coraz gęstszym potokiem. Nie nadążałam już z ścieraniem ich. Ale to się nie liczyło teraz patrzyłam tylko na mojego syna który był bliski śmierci, mimo że to ja wolałabym być już na jego miejscu niż patrzeć ja on umiera.

- Syneczku mama zawsze będzie cię kochać, zawsze – powtarzałam jak mantrę głaszcząc jego grzywkę zawsze opadającą na oczy. Tak bardzo nie chciałam, żeby to się teraz skończyło. Cała moja walka wcześniej wszystko poszło na marne, ale przede wszystkim żal mi było cierpienia przez które Tom musiał przechodzić, a wszystko to było nie potrzebne ..

- Doktorze Smith – odezwała się pielęgniarka – To nie możliwe ale serce podjęło pracę …

Lekarz po tych słowach pot rzedł do Toma i zbadał go jeszcze raz.

- Niemożliwe – szepnął do siebie.

- Siostro proszę wezwać pediatrę i chirurga – zwrócił się kobiety która szybkim krokiem wszyła z sali.  

- Co się dzieje ? – zapytał Louis wycierając łzy.

- Serce Thomasa jakimś cudem podjęło pracę, wygląda na to że z niego twardy zawodnik – powiedział uśmiechając się do nas pokrzepiająco.

- To znaczy, że będzie żył ?– odezwałam się z nadzieją w głosie.

- Więcej dokładnie będziemy wiedzieli dopiero po badaniach.

- Widzisz syneczku wszystko będzie dobrze, będzie dobrze – mówiłam tym razem z uśmiechem.

- Siostro proszę przygotować pacjenta do badań – zwrócił się lekarz do pielęgniarki która właśnie wróciła.

- Kocham cię – wszeptałam jeszcze i pocałowałam chłopca w czoło po czym wyszliśmy z chłopcami z sali wyproszeni przez lekarza.

Pierwszy raz od dawna moim sercu zakwitła nadzieja, na lepsze. Znowu pojawiła się we mnie wiara, że jednak Bóg gdzieś tam istniej i nie chce odebrać mi jedynego sensu mojego życia…

Znowu usiedliśmy w poczekalni, czekając na jakiekolwiek wieści. Wkrótce potem pojawił się chirurg które wcześniej rozmawiał z doktorem Smithem.

- Pani Evans, czy rozmawiała już pani z ojcem Toma w sprawie przeszczepu ? – gdy padło to pytanie nie wiedziałam za bardzo co odpowiedzieć, skinęłam tylko lekko głową na potwierdzenie – Czas u Toma jest bardzo ważny, musimy wykonać jeszcze badania na ojcu w sprawie zgodności tkanek. Operacja powinna odbyć się jak najszybciej.

Po tych słowach lekarza spojrzałam na Louis, który siedział z tyłu ze spuszczoną głową, ale wiedziałam że wszystkiemu się przysłuchiwał.

- Louis ? – szepnęłam, aby na mnie spojrzał. Uniósł swój wzrok i jego niebieskie oczy napotkały moje wiedziałam, że ciężko jest mu cokolwiek z siebie wydusić.

- Ja jestem ojcem – odezwał się w końcu wciąż patrząc w moje oczy, jakby znalazł w nich jakąś siłę do przemówienia. Lekarz zdziwiony przeniósł na bruneta swój wzrok.

- W takim razie zapraszam ze mną – oznajmił mężczyzna i ruszył korytarzem. Louis wstał z plastikowego krzesła w poczekalni i skierował się we wskazanym kierunku.

- Lou ! – zawołałam za nim i brunet odwrócił się w moją stronę – Dziękuję – powiedziałam z uczuciem i wdzięcznością.

- Nie ma za co – odpowiedział uśmiechając się do mnie pokrzepiająco i poszedł korytarzem dalej znikając za pobliskim zakrętem.  

________________________________________________ 

Rozdział 6 jestem ciekawa waszych opinii. Tom jak na razie żyje więc mnie zabijać nie musicie ;P

Dziękuję wam też za wszystkie nominacje do Liebster award których stale przebywa, że nie na wszystkie pytania jeszcze nie odpowiedziałam, ale obiecuje,  że zrobię to gdy tylko znajdę czas ;D  

Przepraszam was też, za wszystkie błędy czy litrówki, wiem że nie potrafię ich wszystkich wychwycić i one się zdążają  ale to dlatego że piszę często po nocy i później wychodzi co wychodzi.  

Katy227