Rozdział 5 - Jeśli dobrze pamiętam obiecałeś mi coś

*** Louis ***

Jedyne co teraz miałem w głowie to mętlik, który ani trochę nie pomagał mi rozwiązać moich problemów. Uczucia zmieszały mi się z rozumem. Nie wiedziałem gdzie kończy się pierwsze, a gdzie zaczyna drugie. Czułem się tak skołowany całą sytuacją, że nie mogłem nic robić, bo ciągle w głowie znowu siedziała mi jedna i ta sama osoba. Ewelina. Gdy tylko się pojawiła znów zajęła główne miejsce w mojej głowie. Wciąż rozważałem jej słowa. Wiedziałem jedno, że nie mogłem tej sytuacji tak zostawić. Chodź ciągle nie mogłem uwierzyć, że będę … nie poprawka, jestem ojcem. To nie tak, że nie chcę. Sam uwielbiam dzieci, ale nie mogę się przyzwyczaić wciąż do myśli, że mam swoje, własne. Sam wciąż jestem jak dziecko i ciągle bronię się przed tym żeby dorosnąć. Nie potrafię się zająć sobą, a co dopiero kimś innym. Jednak wciąż przed oczami mam to zdjęcie z małą osóbką przytulającego się do ogromnego misia. Niebieskie oczy tak dobrze mi znane, proste, brązowe włosy zupełnie jak moje.

Kolejne pytanie jakie mi się nasuwa do głowy to czemu się tak zachowałem, w kawiarni ?

Ale to tylko kolejny znak zapytania wśród wielu innych, na które nie miałem jak dotąd odpowiedzi. Może to było dla mnie zbyt wiele spotkać swoją, starą miłość, która obwieszcza mi z dwuletnim opóźnieniem, że zostałem ojcem ? A może uczucie które do nie kiedyś pałałem wciąż we mnie jest ?

Od razu skreśliłem to pytanie z moich myśli. Nie mogłem czegoś do niej czuć, za bardzo cierpiałem no i oczywiście jest jeszcze Eleanor…

- Louis do jasne cholery możesz mi to wytłumaczyć – rzuciła mi moja dziewczyna prosto w twarz gazetą, wyrywając mnie z zamyślenia.

- Ale co ? – zapytałem dźwigając się z łóżka zdezorientowany.

- Jak to co ? To ! – chwyciła do rąk gazetę nerwowo szukając odpowiedniej strony i wciskając mi ją z powrotem do rąk. Popatrzyłem na stronę którą mi wskazała i podrapałem zakłopotany tył karku. Tytuł artykułu nie pozostawiał złudzeń „Czy Louis Tomlinson wrócił do swojej starej dziewczyny ?” Pod spodem było zdjęcie moje i Eweliny, wtedy gdy akurat przez te parę sekund złapałem ją za rękę.

- Zdradzasz mnie z nią ? – spytała piskliwym głosem, spojrzałem na nią i zobaczyłem łzy w jej oczach.

- Co ty wygadujesz Eleanor – rzuciłem gazetę w kont i podszedłem do niej zmuszając ją, żeby na mnie spojrzała – Jesteś, jedyną kobietą na której mi zależy. Rozumiesz ? Nikt inny się nie liczy. – po tych słowach musnąłem lekko jej drżące wargi.

- To po co się z nią spotkałeś ? – zapytała pociągając nosem – Wiesz jak ja się teraz czuję ? I co ludzie o mnie pomyślą ?

- Ona… chciała porozmawiać to wszystko – zapewniłem ją, nie chciałem jej okłamywać więc powiedziałem jej to co na razie powinna wiedzieć. O reszcie dowie się jak podejmę jakąś konkretną decyzję …

Brunetka zmrużyła oczy przyglądając mi się dokładnie.

- Powiedzmy, że ci wierzę – mruknęła w końcu po jakimś czasie, zarzucając  swoimi włosami za ramię – Ale jeśli dobrze pamiętam obiecałeś mi coś … - mówiła poprawiając pognieciony kołnierzyk, mojej koszuli. Nagle zacząłem intensywnie myśleć nad obietnicą jaką jej złożyłem ale nic nie przychodziło mi do głowy.

- A obiecałem … ? – zapytałem lekko skołowany.

- Zapomniałeś ? – zapytała składając usta w podkówkę – Mieliśmy iść na zakupy … - powiedziała w końcu widząc mój niepewny wzrok.

- A nie mogłabyś iść sama ? – zapytałem cicho z prośbą w głosie.

- Jak to sama ? Jak ty to sobie wyobrażasz ? – oburzyła się lekko.

- No dzisiaj nie mam ochoty po prostu na zakupy. Chciałbym posiedzieć w domu, w łóżku i pomyśleć o tym i o tamtym …

- A więc o to chodzi … - pokiwała znacząco obejmując mnie za szyję i przyciągając do siebie.

- Eleanor nie … - jęknąłem wyplątując się z jej ramion. Brunetka zmarszczyła się jeszcze bardziej intensywniej myśląc, a gdy już miała otworzyć usta jak na zbawienie zabrzmiał dzwonek mojego telefonu i pod pretekstem, że muszę odebrać szybko wymknąłem się z pokoju.   

*** Ewelina *** 3 dni później *

Szpital. To już moja codzienność, znienawidzona codzienność do której muszę ciągle powracać. Patrzyłam na bladą twarz Thomasa który cichutko spał. Był coraz słabszy, z każdym dniem coraz bardziej. Dzisiaj nawet nie potrafił już wstać z łóżka. A ja nic nie mogłam zrobić, ciągle z kamienną twarzą musiałam patrzeć jak mój syn z dnia na dzień jest coraz bliżej śmierci. Serce rozrywało mi się na samą myśl. Miałabym straci ostatnią osobę dla której w ogóle żyję ? Gdyby nie Thomas już dawno się bym poddałam tylko on samą swoją osobą daję mi siłę, a jeśli go zabraknie … ? Z oczu znowu popłynęły mi łzy bezsilności, moczące pościel łóżka. Miałam dość, dość ciągłej nie ustającej walki, która nie miała końca i którą ciągle przegrywałam, bez względu na to co robiłam. Już nie wiedziałam co powinnam zrobić z Louisem nie miałam żadnego kontaktu, jak też z żadnym z chłopaków. Od feralnej noc z Zaynem minęły trzy dni, a on nie odbierał moich telefonów, kompletnie mnie ignorował.  Po dwóch dniach poddałam się, wszystko w moim życiu przestało mieć sens, szef zagroził mi, że mnie zwolni jeśli w najbliższych dniach nie pojawię się w pracy, ale je nie mam siły nawet na to żeby wstać z łóżka…

Z otępienia wyrwał mnie dźwięk telefonu, wygrzebałam go z torebki i żeby nie budzić Toma wyszłam na korytarz.

- Słucham ?

- Ewelina, Louis z tej strony – zaczął męski głos z drugiej strony przez który moje serce gwałtownie przyspieszyło – Chciałbym … chciałbym zobaczyć Toma – powiedział w końcu z lekką niepewnością.

- Dobrze, przyjedź do szpitala – oznajmiłam siląc się na obojętny ton.

- Właściwie to ja już jestem. To znaczy na parkingu. – wyjaśnił nieco zdziwiona podałam mu numer sali pod którą ma przyjść i się rozłączyłam. Zaczęłam niespokojnie chodzić w te i z powrotem po korytarzu, próbując uspokoić mocno bijąc serce. Ale ciągle miałam w głowie pytanie Czy Louis zgodzi się pomóc Thomasowi ? Najwyraźniej wszystko idzie w dobrym kierunku w końcu w moim sercu pojawiła się iskierka nadziei, że wszystko się ułoży.

Z windy w końcu wyszła przeze mnie oczekiwana postać i ruszyła w moją stronę. I to by było na tyle jeśli chodzi o moje uspokojenie się. Ręce zaczęły mi się pocić a w środku zrobiło mi się gorąco. Louis szedł pewnie korytarzem z małym pluszakiem w ręce intensywnie się we mnie wpatrując. Obok niego wyglądałam teraz jak półtorej nieszczęścia, ale cóż wcale lepiej się też nie czułam.

- Cześć – przywitał się niepewnie brunet gdy znalazł się obok mnie – Jak Thomas ? – zapytał.

- Chciałabym powiedzieć, że lepiej ale z dnia na dzień jest coraz gorzej. Pojąłeś już decyzję w sprawie przeszczepu ? – zapytałam patrząc na niego błagalnie.

- Nie – odpowiedział bez przekonania – Ale mógłbym się z nim zobaczyć ?

- Jasne w końcu to też i twój syn – odpowiedziałam, mając nadzieję, że jeśli zobaczy Toma to sam pozbędzie się wszelkich wątpliwości.

Uchyliła drzwi do sali i zobaczyłam, że Tom się już obudził. Od razu jego niebieskie, przepełnione bólem spojrzały na mnie i chłopczyk uśmiechnął się lekko.

- Tom ktoś przyszedł się z tobą zobaczyć – powiedziałam i pociągnęłam Lou do środka aby też wszedł.

- Dzień doby – jak zwykle chłopczyk się grzecznie przywitał, przyglądając się swojemu gościu.

- Cześć – odpowiedział nieśmiało brunet. Pokiwałam Tomlinsonowi aby podszedł bliżej gdyż sam nie wiedział za bardzo co z sobą zrobić. Usiadł więc obok mnie na małym krzesełku przy łóżku.

- Jestem Louis – przedstawił się w końcu przerywając ciszę.

- A ja Thomas.

- Mam coś dla ciebie – ożywił się w końcu i podał misia dziecku. Tom od razu się uśmiechnął, uwielbiał dostawać prezenty, jak zresztą wszystkie dzieci. Chłopczyk posadził radośnie pluszaka przed sobą i zaczął do intensywnie studiować.

- Dziękuje – powiedział w końcu układając go obok siebie.

- Nie masz tutaj dużo zabawek – rozglądał się Louis po szarej sali.

- Pan lekarz nie pozwala. Ale w domu mam dużo.

- To może kiedyś przyjdę i będziemy się razem bawić – zaproponował Louis uśmiechając się.

- A umiesz ? – zapytał podejrzliwie Tom.

- Pewnie, że umiem. Jestem mistrzem. Kiedyś się przekonasz.

- A umiesz czytać ? – zadał kolejne pytanie chłopczyk.

- Umiem – zapewnił go brunet.

- To czytaj – oznajmił mu Thomas wskazując na książkę z bajkami którą zawsze mu czytałam. Louis podjął wyzwanie i sięgnął po lekturę i zaczął czytać wybierając z grubej księgi jakąś bajkę na chybił trafił. Tomlinson dla każdej postaci przybrał inny głos, a Tom przysłuchiwał mu się z zafascynowaniem. W pewniej chwili drzwi do sali się otworzyły, a w progu nie zawitał nikt inny jak Zayn. Popatrzył na nas wszystkich zdezorientowany nie wiedząc co ze sobą zrobić.

- Wujek Zay – odezwał się wesoło Tom nie zdając sobie sprawy z zaistniałej sytuacji. – Chodź czytać.

- Zaraz Tom, ja muszę najpierw porozmawiać z wujkiem – powiedziałam i szybko wyszłam ciągnąc za sobą mulata.

- Widzę, że jak Louis raczył się zająć swoim synkiem to teraz masz mnie gdzieś tak ? – syknął Zayn gdy tylko zamknęłam drzwi za nami.

- Dobrze, wiesz że tak nie jest. Sam nie odbierałeś moich telefonów.

- Więc postanowiłaś sobie znaleźć kogoś innego za mnie tak ? – powiedział sarkastycznie.

- Wiesz co ? Teraz to powinnam ci przywalić w pysk – warknęłam w jego stronę. – Zachujesz się jak rozwydrzony bachor który nie dostał cukierka.

- A wiesz dlaczego taki jestem ? – zapytał podchodząc bliżej mnie – Bo mi na tobie zależy. – dodał obejmując moje policzki swoimi dłońmi.

- Myślisz, że powiesz parę słodkich słówek i co znowu możesz mnie zabrać do łóżka ?

- Ewelina ja cię …

Nie dokończył bo przerwał mu spanikowany Louis wybiegający z sali Toma.

- Zawołajcie lekarza ! Z Thomasem jest źle ! 

___________________________________________________ 

Troszkę spóźniony rozdział 5. Wiecie co mój dzień powinienem być dłuższy jeżeli mam pisać nowe rozdziały :P 

Miło by było gdybym zobaczyła pod tym rozdziałem 40 KOMENTARZY ale bez oszukiwania proszę bo to bez sensu jest wtedy.

Następny za tydzień, bo szkoła niestety męczy, a matka mi grozi, że zabierze mi komputer ... Jeszcze na jutro postaram się napisać na drugi blog ale niestety nic nie mogę obiecać.. 

PS:Jeśli chcecie dostawać powiadomienia o nowych rozdziałach zostawcie komentarz w odpowiedniej zakładce na górze, tam wszystko pisze.  

Katy227