Rozdział 2 - Czemu nas okłamujesz ?

***Zayn***

Obudził mnie dzwonek telefonu, jęknąłem głośno i po omacku znalazłem komórkę leżącą na stoliku nocnym.

- Słucham – powiedziałem zaspanym głosem po drugiej stronie odezwał się cichy szloch.

- Zayn ja już nie daję rady … - powiedział między szlochem znajomy, kobiecy głos.

- Ewelina ? Co się stało ? – zapytałem od razu prostując się na łóżku.

- Thomas … - powiedziała i rozpłakała się jeszcze bardziej – Jest w szpitalu … - w końcu wydukała.

- Gdzie jesteś ? – zapytałem dziewczyny wstając z łóżka i kierując się do szafy.

- Przed szpitalem, ja nie wiem gdzie powinnam iść …

- Zaczekaj tam, zaraz przyjadę – to powiedziawszy rozłączyłem się rzuciłem telefon na łóżko i szybko ubrałem się w to co wpadło mi w ręce. Nie mając czasu na układanie włosów chwyciłem czapkę i w pośpiechu wybiegłem z pokoju. Skierowałem się schodami w dół. Chwyciłem kluczyki z komody i wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu zastałem Harrego z Louisem. Walnąłem się otwartą dłonią w czoło na śmierć zapomniałem, że byłem dzisiaj z nimi umówiony.

- Nie możliwe Pan Zayn Malik samodzielnie wstał z łóżka – powiedział głupio szczerząc się Harry.

- Właściwie to ja się spieszę … - powiedziałem a oni zmarszczyli brwi.

- Przecież mieliśmy razem pójść do …

- Wiem, wiem – przerwałem mu zamykając drzwi domu – Muszę …

- Co musisz ? – zapytał Louis przyglądając mi się uważnie.

- Muszę być gdzieś indziej – wyjaśniłem przepychając się przez nich, nie lubiłem ich okłamywać, to byli moi przyjaciele, źle się zawsze z tym czuję, że muszę coś przed nimi ukrywać, ale teraz nie było czasu na żadne wyjaśnienia.

- Gdzie ? –znów podpytał Louis drepcząc mi po piętach gdy szedłem w stronę samochodu.

- Nie ważne … - wykręciłem się. Gdy miałem już wsiadać do samochodu zatrzymał mnie blokując mi drzwi auta.

- Czemu nas okłamujesz ? – zapytał a ja coraz bardziej zacząłem się denerwować, nie mogłem pozwolić aby odkryli prawdę, obiecałem …

- Nie okłamuje was spieszę się – powiedziałem wymijająco ale Louis nie ustąpił dalej.

- Dziwnie się zachowujesz już od jakiegoś czasu, ciągle jakieś tajemnicze telefony, spotkania … - wyliczał Tomlinson

- On ma kogoś – nagle oznajmił dumny z siebie Harry.

- Co ? nie … - od razu zaprzeczyłem.

- W taki razie gdzie jedziesz ? – drążył Hazza, coraz bardziej byłem zirytowany tym przesłuchaniem.

- Dobra tak macie rację spotykam się z kimś ! Zadowoleni ?! – wybuchłem, oboje patrzyli na mnie zdziwieni nie wiedząc co powiedzieć.

- I to jest ta twoja tajemnica ? Czemu nie chciałeś nam powiedzieć ? – zapytał po chwili.

- Spieszę się – warknąłem wściekły i otworzyłem drzwi samochodu popychając przy tym Tomlinsona.

Z piskiem opon odjechałem z posesji i skierowałem się pod szpital. Wiedziałem, że to co teraz powiedziałem to tylko chwilowe rozwiązanie, bo wkrótce zaczną drążyć dalej chcąc poznać tą dziewczynę, a co wtedy mam im powiedzieć ? Muszę porozmawiać z Eweliną, ona musi powiedzieć wszystko Louisowi, bo gdy cała przykrywka się sypnie on się i tak dowie czy tego chcemy czy nie …

Po około pięciu minutach byłem na miejscu, zaparkowałem przed budynkiem i zacząłem się rozglądać za brunetką. Dostrzegłem ją siedzącą i trzęsącą się z zimna na ławce. Podbiegłem do niej od razu.

- Oszalałaś, chcesz się rozchorować ?

- Zayn – szepnęła cicho i podniosła zapłakane oczy do góry. Przytuliłem ją mocna do siebie nic nie mówiąc. Poczułem jej lodowate dłonie na swoim ciele aż mną wzdrygnęło. Zdjąłem kurtkę którą miałem i zarzuciłem jej na ramiona.

- Usiądź – zaleciłem jej bojąc się że może się przewrócić. Wyglądała ja strzępek człowieka, wiedziałem że musiało się stać coś złego.

Poczekałem aż dziewczyna wtulona we mnie się uspokoi i przestanie drżeć.

- Powiedz mi co się stało ? – zapytałem ale to chyba nie było najlepszym posunięciem, bo dziewczyna znowu się rozpłakała.

- Thomas … w nocy mu się pogorszyło … - wychwyciłem pojedyncze słowa z jej wypowiedzi, ale nic konkretnego.

Usłyszałem jakieś przekrzykiwanie się i podniosłem głowę znad Eweliny i mój wzrok napotkał na kłócących się w oddali Harrego i Louisa wskazujący na nas.

- Co się stało ? – zapytała dziewczyna pociągając nosem.

- Louis z Harrym musieli pojechać za mną …

- Co ? – jęknęła przerażona brunetka – Nie on nie może .. nie może zobaczyć – zaczęła panikować obracając się na boki.

- Ciii … - uspokoiłem ją – Nie odwracaj się – poleciłem, dziewczyna zamarła w swojej pozycji, po jej policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy.

- To nie może być on … - szeptała cichutko kręcąc głową. Znowu podniosłem głowę ponad jej i zauważyłem, że Louis wyrywa rękę za którą trzymał go Harry i zawzięcie idzie w naszą stronne. Loczek od razu popędził za nim próbując go powstrzymać.

Popatrzyłem w przerażone oczy Eweliny które błagały mnie o pomoc, nie widząc co robić, zbliżyłem się do dziewczyny i musnąłem lekko jej wargi, brunetka przez chwilę nie wiedziała co robię.

- Zaufaj mi – szepnąłem wtedy dziewczyna zamknęła oczy i oddała mi pocałunek. Jej zimne wargi naparły na moje lekko, a we mnie zrodziło się dziwne ciepło, którego nigdy dotąd nie czułem. Położyłem ręce na jej zmarzniętych czerwonych policzkach pogłębiając pocałunek. Otworzyłem oczy zauważyłem, że Louis się zatrzymał i patrzył na nas tym razem nie widząc co zrobić, Harry pociągnął go za rękę i wrócili do swojego samochodu.

Wytarłem łzę spływającą po policzku dziewczyny i oderwałem się od niej choć ciężko było mi to zrobić.

- Pojechali – szepnąłem gdy otworzyła oczy.

- Dziękuje – odpowiedziała i oparła głowę o moje ramię.

- Nie możemy tu tak siedzieć – odezwałem się po chwili – ktoś może nas zobaczyć …

- Proszę nie każ mi wraca do mojego mieszkania bez Thomasa jest takie puste… a lekarze nie pozwalają mi się z nim zobaczyć … powiedzieli że mam wracać do mieszkania a oni zadzwonią jak … będzie już coś wiadomo … - mówiła cicho patrząc na mnie błagalnie.

- To jedziemy do mnie – oznajmiłem i pomogłem dziewczynie wstać.

Po krótkiej jeździe samochodem byliśmy na miejscu. Gdy weszliśmy od razu skierowaliśmy się do salonu, gdzie zaproponowałem herbaty dziewczynie na rozgrzanie. Przechodząc obok lustra od razu automatycznie w nie spojrzałem.

- Jezus Maria czemu ty mi nie mówisz, że włosy mi stoją.

- Zawsze stoją – powiedziała posyłając mi ciepły uśmiech.

- Ale nie tak ? – wskazałem na głowę, dziewczyna zaśmiała się melodyjnie przez co nie mogłem oderwać od niej wzroku.

- Coś nie tak ? Mi też włosy stoją ? – zapytała gładząc od razu swoje loki.

- Nie po prostu … miło widzieć uśmiech na twojej twarzy … - mówiłem patrząc na nią oczarowany.

- No tak ostatnio nie mam za dużo powodów do uśmiechu – odpowiedziała i odwróciła wzrok, starając ukryć nowe łzy zbierające się w jej oczach.

- Twoja herbata – powiedziałem wręczając jej kubek do rąk, które objęły wdzięcznie naczynie ogrzewając się.

Nagle poczułem straszny głód za moją upragnioną nikotyną, zacząłem się rozglądać po pokoju szukając źródła mojego nałogu.

- Widziałeś gdzieś moje papierosy ? – zapytałem w końcu dziewczyny, a ta przewróciła oczami – No co od rana nic nie wypaliłem jeszcze …

- I bardzo dobrze, to nie zdrowe – powiedziała i pociągła mnie żeby usiadł na kanapie – I śmierdzisz później

- Ja śmierdzę ? – zapytałem udając oburzenie.

- Nie ja. Pewnie, że ty geniuszu – popatrzyłem na nią podejrzliwie mrużąc oczy.

- Wzięłaś mi ją – oskarżyłem brunetkę.

- Ja tylko ratuję cię przed nałogiem – wyjaśniła.

- I tak mi wisisz paczkę fajek.

- Lepiej rób mi za dobrą poduszkę a nie jęcz – powiedziała wygodnie się rozsiadając i obierając głową o moją pierś.

- I tak ci tej paczki nie przepuszczę – mruknąłem za co oberwałem w tył głowy.

- Ała … za co ? – jęknąłem

- Film zagłuszasz – oznajmiła skupiając się na telewizorze, a ja patrzyłem na nią zafascynowany jak nigdy wcześniej. Po tym pocałunku dostrzegłem w niej coś więcej niż przyjaciółkę jaką dla mnie była… uświadomiłem sobie, że mogłaby być kimś więcej, więcej dla mnie … Bez wątpienia chciałem znów poczuć smak jej ust na moich i zatracić się w nich… skarciłem się jednak w myślach za bycie takim egoistą, bo zapomniałem o bardzo ważnej rzeczy … Louisie…   

Chciałem się skupić na filmie jednak ciągle coś odwracało moją uwagę, gdzieś w połowie usłyszałem trzask jakby ktoś wszedł do mieszkania.

- Słyszałaś ? – zapytałem niepewny czy dźwięk nie pochodził z filmu.

- Co ? – zapytała i w ty momencie jakaś ciemna postać stanęła w progu pokoju.

- Masz szczęście Zayn, że … - zaczął jak się okazało Harry ale zamarł w połowie zdania widząc mojego gościa.

- Ewelina ? – powiedział niepewnie loczek, a dziewczyna patrzyła przerażona raz na mnie, raz na niego. 

_________________________________________________ 

Tak tak wiem flaki w oleju, ale obiecuje się poprawić w następnym rozdziale. 

 Jest pewna sprawa która nie daje mi spokoju, bo mam wrażenie, że trochę źle zostałam zrozumiana. Już wyjaśniam po prostu trochę źle w poprzednim rozdziale określiłam się w czasie, ponieważ tak jakby pominęłam w tych dwóch latach okres ciąży. Ale już wszystko poprawiłam. Chodzi mi po prostu głównie o to, że Thomas ma skończone swoje dwa lata, a jak okaże się jeszcze trochę później jest wcześniakiem i jak już wiecie chorym ale do tej reszty jeszcze dojdziemy w kolejnych rozdziałach ...  

Zapraszam was także na mojego drugiego bloga 

http://pretend-love.blogspot.com/

No to tyle liczę na wasze komentarze i do następnego ;P 

Katy227