Rozdział 3 - On umiera …

 - Ewelina ? – powiedział niepewnie Harry, a ja popatrzyłam przerażona na Zayna – Jaja se do cholery robicie ?! – wrzasnął gdy się otrząsnął.

- Harry – jęknęłam.

- Ty się nawet nie odzywaj – warknął- Najpierw wyjeżdżasz, znikasz, porzucasz wszystko, a teraz i wracasz i co sobie myślisz ?! Że powitamy cię z otwartymi ramionami ?! Wreszcie gdy Louis pogodził się z tym, że go nie chcesz ty znowu się pojawiasz ! Co powiedz twój chłopak cię rzucił ? – wykrzyczał mi prosto w twarz, a mi po policzkach polały się łzy, ale to co powiedział to prawda, znowu niszczę Louisowi życie nawet jeśli on jeszcze tego nie wie…

- I czego ryczysz ?! Prawda rzucona przed oczy boli prawda ?

- Zostaw ją – warknął Zayn stając między mną a loczkiem – Gówno wiesz o prawdzie.

- Prawda jest taka, że przez nią Louis stracił pół roku swojego życia, zastanawiając się gdzie ona może być, a o na co, w dupie miała to co on czuł ! – każde jego słowa ranił mnie coraz bardziej, poznawałam teraz dopiero jak bardzo skrzywdziłam Louisa, choć mój cel był zupełnie odwrotny.

- Proszę nie mów mu, że jestem w Londynie – powiedziałam przez łzy, na co Harry prychnął.

- Chyba sobie żartujesz ?! Ma prawo wiedzieć, że jego była zabawia się z jego niby przyjacielem – przy ostatnich słowach spojrzał pogardliwie na Zayna.

- Zejdź z niej – znów obronił mnie mulat – I nie mamy żadnego romansu, po prostu jej pomagam …

- To teraz obściskiwanie się na ławkach się nazywa pomocą ? Szkoda, że wtedy nie puściłem Louisa aby się przywitał – mówił uśmiechając się złośliwie.

Zayn popatrzał na mnie znacząco wiedziałam co ma zamiar powiedzieć.

- Nie mów mu to moja sprawa – powiedziałam błagalnie w stronę mulata – Już wolę, żeby uważał mnie za dziwkę.

- Już półtora roku kryje ciebie i Thomasa może wreszcie czas wyznać prawdę – zwrócił się do mnie do cichu, ale Harry i tak wychwycił wszystko.

- Jakie do cholery półtora roku ?! – wrzasnął – Przez tyle czasu nas wszystkich okłamywałeś ? – po tych słowach i Zayn nie wiedział co powiedzieć poplątaliśmy się w tych wszystkich kłamstwach, nie mogłam zostawić z tym wszystkim go samego. Zawsze on pomagał mi jak mógł teraz to i ja musiałam mu pomóc. Przeze mnie cały ich zespół mógł zacząć się sypać nie mogłam na to pozwolić.

- Louis i ja … - zaczęłam ale zadzwonił telefon spojrzałam na wyświetlacz – To ze szpitala – powiedziałam, wytarłam łzy z policzków i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Po krótkiej rozmowie lekarz kazał mi się wstawić w szpitalu, aby porozmawiać o Thomasie.

- Muszę jechać do szpitala – oznajmiłam ubierając od razu w pośpiechu buty – Zayn zawieziesz mnie ? – skierowałam pytanie do mulata kompletnie zapominając o loczku.

- Do jakiego szpitala ? O czym do cholery mówicie ? – pytał przyglądając się nam z zmarszczonymi brwiami.

- Chodź z nami – powiedziałam, nie mając czasu na odpowiedzi w tej chwili. I tak się wszystko sypło, ale miałam nadzieję że jeżeli zobaczy Toma to nie powie Louisowi prawdy, albo przynajmniej pozwoli mi to zrobić. 

Naburmuszony loczek ruszył za nami, o nic więcej nie pytając, ale widziałam po twarzy, że mało rozumie z całej tej sytuacji cokolwiek.

W szpitalu od razu pojechaliśmy wsiedliśmy do windy i pojechaliśmy na odpowiedni oddział.

- Pediatria ? – zdziwił się Harry widząc gdzie jedziemy.

- Zaraz się wszystkiego dowiesz – mruknęłam mu w odpowiedzi tylko.

Z windy wyleciałam jak oparzona, wiedziałam że najpierw miałam spotkać się z lekarzem, ale musiałam zobaczyć w pierwszej kolejności Thomasa. Mijałam sale widząc niektóre otwarte, gdzie dzieci starały się zapomnieć o swojej chorobie, starały się być silne mimo swojego i tak młodego wieku. Czasem one same pokazują więcej wiary niż sami ich rodzice, ciągle wierzą że uda im się upuścić znienawidzony szpital i w końcu żyć normalnie…

W końcu dotarłam do sali 169 i otworzyłam rozsuwane drzwi i zajrzałam do środka. Niebieskie oczka od razu zwróciły się w moją stronę z radosnym błyskiem. Gdy zobaczyłam jego bladą twarz i wielkie sińce pod oczami aż się zlękłam. Podeszłam do łóżka i odgarnęłam ze łzami w oczach jego włosy z oczu.

- Cześć miśku – powiedziałam ledwo opanowując płacz.

- Cześć – przywitał się wyciągając swoje słabe rączki w moją stronę aby się przytulić.

- Przyprowadziłam ci gości – powiedziałam ciepło odsuwając i pokazując na stojących drzwiach Harrego i Zayna.

- Cześć stary – powiedział mulat podchodząc i przybijając piątkę z chłopcem. Loczek stał w drzwiach nie widząc co z sobą zrobić wpatrywał się w chłopca z rozdziawioną buzią.

- Dzień dobry – pokiwał słabo Tom w stronę Harrego. Brunet dalej stał otwierając i zamykając usta z których nie wydobywał się żaden dźwięk. Bezwątpienia rozpoznał niektóre cechy u Toma które kogoś mu przypominały. Podobieństwo między Louisem, a Thomasem było nie zaprzeczalne.

- Mamo, czemu on mi nie powiedział dzień dobry ? – zapytał chłopczyk patrząc smutno na mnie swoimi niebieskimi oczkami.

- Panno Evans, pani to chyba miała się wstawić na rozmowę z ordynatorem – powiedziała udawanym ostrzegawczym tonem pielęgniarka która wślizgnęła się do sali z ciepłym spojrzeniem. Poznałam już ją wcześniej kobieta po trzydziestce o okrągłych kształtach, zawsze wesoła i miła dla wszystkich.

- Już idę – zwróciłam się do niej posyłając uśmiech.

- Mama nie idź – ciągnął mnie za rękę Thomas – Zostań – dodał a ja już widziałam, że łzy w oczach mu się zbierają.

- Tom ja tylko idę porozmawiać z lekarzem, zaraz wrócę – zapewniłam go ale dalej nie chciał puścić mojego rękawa bluzy.

- Nie – pokręcił główką.

- Zostawię ci tu wujka Zayna, a bez niego chyba nie pójdę tak ? – mówiłam starając wstać.

- No dobrze – pokiwał w końcu – Ale ty nie idziesz – powiedział kierując się do Zayna. Wymknęłam się z sali zanim chłopczyk zmienił by zdanie i ruszyłam korytarzem w stronę gabinetu ordynatora oddziału.

- To twój syn – odezwał się Harry idąc za mną. Nie wiedziałam czy pytał czy stwierdził więc pokiwałam głową.

- A ojcem jest … - tu się zawahał przełknął głośno ślinę – Louis ? – skończył cicho.

- Tak

- Co mu jest ? – znowu zapytał drepcząc mi po piętach, ale nagle się zatrzymałam a on wpadł na moje plecy. Z ignorowałam jego pytanie i spojrzałam na niego.

- Jak widzisz Harry wszystko nie jest takie jak ci się na początku wydawało, miałam swoje powody dla których nie wróciłam do Louisa. Wiem, że może było to błędem, że nie powiedziałam mu o ciąży, ale ja nie chce rujnować mu kariery, ani też dziecku dzieciństwa. Myślisz, że ja nie cierpiałam ? Że nie cierpię za każdym razem gdy widzę w Thomasie Louisa ? – chłopak wpatrując się we mnie znowu zaskoczony, nie chcąc czekać aż się pozbiera, zapukałam do gabinetu ordynatora i weszłam do środka.

Starszy siwiejący mężczyzna z dość dużym ubytkiem we włosach, ale o ciepłych zielonych oczach przywitał się ze mną i kazał usiąść.

- Co z Thomasem ? – zapytałam gdy tylko usiadłam.

- Spokojnie wszystko po kolei – uspokoił mnie – Ale muszę jednak pani powiedzieć, że dobrych wiadomości to ja nie mam – po jego ostatnim słowie poczułam, jakby moje serce zamarło, ręce zaczęły mi się pocić, choć byłam tylko w krótkim rękawku zrobiło mi się gorąco.

- Co to znaczy ? – zapytałam nerwowo.

- Przyjęliśmy pani syna w nocy z poważnymi objawami neurologicznymi i pogłębiającą się anemią wiem, że mówiłem pani że to normalne objawy przy PNN, ale zrobiliśmy dodatkowe badania, ale leczenie zachowawcze jakie przyjęliśmy nie działa tak jak powinno. Organizm odrzuca podawane leki, stan choroby się pogarsza … - słowa lekarza były jak nóż w plecy ufałam, że wszystko będzie dobrze, wydawałam wszystkie pieniądze na leki, a teraz się okazuje, że wszystko i tak szlag trafił. Przełknęłam gulę jaką miałam w gardle i w końcu się odezwałam.

- Jak bardzo jest źle ?

- Pani syn jest w ostatniej fazie PNN doszło do znacznego nagromadzenia szkodliwych substancji w organizmie co sprawia, że tak naprawdę Thomas jest na skraju śpiączki mocznicowej. Jeśli do tego dojdzie pani syn znajdzie się w bezpośrednim zagrożeniu życia – ostatnie słowa przeraziły mnie wiedziałam, że nie jest dobrze ale teraz byłam już na skraju załamania. Odgarnęłam trzęsącą się ręką włosy z twarzy.

- Jak… jak temu zapobiec ? – wydukałam drżącym głosem.

- Teoretycznie są dwie metody – odezwał się lekarz spokojnym głosem – Pierwsza z nich to dializa ale nie możemy jej stosować u dzieci poniżej pięciu lat.

- W takim razie jaka jest druga metoda ? – zapytałam w pełni nadziei, że jednak jest jeszcze jakieś wyjście.

- Przeszczep nerki. Najlepiej gdyby był to przeszczep rodzinny, ale robiliśmy już pani badania na wszelki wypadek już wcześniej i nie może pani zostać dawcą dla Toma występuje niezgodność antygenów. Zostaje więc tylko ojciec…

Starałam skupić się na słowach lekarza, ale zaczęło mi być tak gorąco i coraz trudniej było mi oddychać.

- Wszystko dobrze ? – zapytał lekarz przyglądając mi się uważnie.

- Tak, tak nic mi nie jest – powiedziałam i wstałam niepewnie z krzesła – ja muszę zadzwonić – powiedziałam i zbierając swoje rzeczy wyszłam z gabinetu. Łzy bezsilności polały mi się po policzkach, oparłam się o chłodną ścianę korytarza ale wkrótce potem nogi odmówiły mi posłuszeństwa i zjechałam w dół.

- Ewelina co się stało ? – usłyszałam nad sobą przejęty głos loczka. Kucnął przy mnie pomagając mi wstać i posadził na krześle, widziałam przez łzy jego zamazaną twarz i nic nie potrafiłam odpowiedzieć.

- Harry ! Co się stało – usłyszałam gdzieś w oddali głos Zayna.

- Ja.. ja nie wiem – jąkał się loczek – wyszła i upadła.

- Ewelina – powiedział ciepło Zayn kucając przy mnie biorąc moją twarz w swoje dłonie i wycierając wciąż napływające łzy – Ciii … będzie dobrze nie płacz … - pocieszał głaskając mnie po twarzy.

- Nic, nie będzie dobrze – powiedziałam przez łzy – On umiera … - jęknęłam i jeszcze bardziej się rozkleiłam.

- Na pewno, znajdzie się jakieś rozwiązanie. Musisz wierzyć – szeptał cicho przytulając mnie do siebie. I wtedy jak echem przeszedł mi przez głowę głos lekarza „zostaje więc tylko ojciec”…

Pociągnęłam ostatni raz nosem próbując się uspokoić, odsunęłam się od Malika i zwróciłam się do Harrego :

- Daj mi telefon muszę zadzwonić po Louisa… 

________________________________________________ 

No więc surprise ! Nowy rozdział niezbyt długi ale mam wrażenie, że odpowiedział na parę waszych pytań wiecie już mniej więcej co z Thomasem :P 

Ciągle się tylko pytacie kiedy następny to mówię, że więcej takich niespodzianego nie będzie i oczekujcie następnego dopiero w weekend może się postaram i napiszę suuuper długi ale to zależy od szkoły niestety :/ 

Liczę na wasze opinie i jeśli macie jeszcze jakieś pytania to śmiało piszcie, a bym zapomniała rozdział z specjalnym dedykiem dla Kate Stylees za jej zajebiste komentarze które ubóstwiam :D 

Katy227