Rozdział 30

*Patrycja*

Niewiele pamiętam z tamtej nocy. Chciałam wtedy po prostu uciec. Biegłam przez las nie wiedząc nawet gdzie, wiedziałam tylko to że powinnam uciekać. Panika która mną zawładnęła nie pozwalała mi racjonalnie myśleć. Teraz myśląc o tym wydarzeniu mogłam być tylko sobie winna. Wyobraziłam sobie wyimaginowany obraz mojego idola. Idealnego chłopaka którego pragną nastolatki z całego świata, ale teraz dotarło do mnie że nie ma ludzi idealnych. Przejechałam pół europy w pogoni za marzeniem które nie miało szans się spełnić, ale ja zawzięcie nie chciałam w to uwierzyć. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak z podniesioną głową przyznać się do błędu. Szkoda tylko, że dopiero uczymy się na błędach z którymi musimy później żyć. Nie mam pojęcia czy kiedykolwiek znów będę mieć zaufanie do facetów. Na razie zbyt ciężkie jest dla mnie rozmyślanie nad tym co zrobiłam źle to zbyt boli chce po prostu zapomnieć o tym co się wydarzyło i żyć dalej, a przynajmniej spróbować jakoś żyć …

- Co się wydarzyło ? – drążyła zawzięcie Ewelina, nie zareagowałam  po raz kolejny patrzyłam na swoje dłonie, a w moich oczach narastały coraz większe łzy.

- Powiedz mi – nie dawała za wygraną w końcu wybuchłam płaczem nie mogłam dłużej się już powstrzymywać. Ciągle czułam jak mnie dotyka mimo moje sprzeciwu tą panikę która z każdą minutą coraz bardziej we mnie narastała.

- Więc …

- Więc próbował mnie zgwałcić, zadowolona ? – powiedziałam przez płacz.  Ewelina patrzyła na mnie zszokowana z otwartymi ustami.

- Kto ? – oprzytomniała w końcu.

- Niall – mruknęłam cicho.

W Ewelina zawrzała wściekłość. Wiedziałam że teraz mu nie odpuści. W tej chwili usłyszałyśmy krzyk Lou mówiący, że Niall przyszedł. Dziewczyna zerwała się z łóżka z zaciętą miną wpadła do szafy nerwowo czegoś tam szukając. Wróciła z kijem do golfa.

- Co chcesz zrobić ? – zapytałam cicho.

- O nic się nie martw ja to załatwię – odpowiedziała i wyszła trzaskając drzwiami.

Później słyszałam tylko krzyki z dołu skuliłam się w kłębek na łóżku wciąż płacząc. Nie była wstanie stawić temu wszystkiemu czoła. Bałam się, cholernie się bałam spojrzeć w jego niebieskie oczy. Ale nie mogłam się chować … zawsze tak robiłam, ale tak nie powinno być muszę rozwiązywać swoje problemy sama, choćby nie wiem jak było to trudne.

Zmusiłam się żeby wstać z łóżka, wytarłam łzy z policzków i na chwiejnych nogach ruszyłam w stronę dochodzących głosów. Stanęłam u szczytów schodów ale nikt nie zwrócił na mnie uwagi.

- Dobra wystarczy – odezwał się stanowczo Liam.

- Wystarczy ? No powinien zgnić w więzieniu ! Może tam jako cwel poznałby jak to jest kurwa kogoś zgwałcić ! – krzyczała bez opamiętania dziewczyna.

- Ewelina odpuść już – powiedziałam cichym głosem i wszyscy nagle spojrzeli w moją stronę.

- Wróć na górę – grzecznie zwróciła się do mnie kuzynka – ja to załatwię – zapewniła.

- Nie – zaprzeczyłam stanowczo – Już wystarczająco zrobiłaś zostawcie nas samych z Niallem – dodała starając się, aby mój głos się nie załamał.

- Nie zostawię cię z nim – powiedziała z pogardą wskazując na blondyna.

- Ewelina poradzę sobie

- Ona ma rację. Muszą sami sobie to wyjaśnić – wspomógł mnie Louis.

- Jeżeli coś będzie się działo to cię zawołam – zapewniłam to ją chyba przekonało bo w końcu się poddała.

- Jestem tuż obok – zapewniła i wyszła z chłopakami.

Podeszłam bliżej i usiadłam na ostatnim stopniu schodów. Podniosłam wzrok na Nialla który bacznie mnie obserwował. Zauważyłam w jego spojrzeniu żal  i obrzydzenie do samego siebie.

- Nic mnie nie usprawiedliwia – powiedział przerywając ciszę i spuszczając wzrok.

- Wiem – przytaknęłam starając się nie płakać

- Żałuję tego, gdybym mógł cofnąć czas to …

- Ale nie możesz – przerwałam mu od razu.

- Masz rację nie mogę – jęknął i usiadł na tym samym stopniu co ja ale zachowując odległość na jaką schody pozwoliły i schował twarz w dłoniach.

- Przepraszam – mruknął

- To są twoje przeprosiny ? Nawet w oczy nie możesz mi spojrzeć ? – powiedziałam z niedowierzaniem.  Podniósł głowę spoglądając mi w twarz i zobaczyłam, że płacze. Wtedy zrodziła się we mnie wielka ochota, żeby go przytulić i powiedzieć że nic się nie stało ale nie mogłam tego zrobić.

- A jak ja mam ci spojrzeć w oczy co ? Jak widzę w nich tylko ból i obrzydzenie do mnie. Ewelina ma rację powinnaś zgłosić to policję, muszę ponieść karę za to co zrobiłem.

- Nie zrobię tego – mruknęłam – To zniszczy ci życie – na te słowa zaśmiał się smutno.

- Czemu to robisz co ? Ja tobie zniszczyłem życie to czemu ty nie chcesz się zemścić ? – zapytał

- Zemsta do niczego nie prowadzi – odpowiedziałam obojętnym tonem patrząc przed siebie.

- Czemu po tym co ci zrobiłem ty nadal jesteś dla mnie taka dobra ? – zadał znowu mi pytanie ale nie odpowiedziałam – Powiedz czemu ? – zapytał błagalnym tonem.

- Bo cię lubię mimo to wszystko nadal cię lubię – wydusiłam w końcu z siebie patrząc w jego niebieskie oczy. Zbliżyłam się do niego i położyłam obie dłonie na jego policzkach złączyłam nasze usta. Chłopak oddał mi pocałunek, delikatnie pieszcząc moje wargi jakby bał się że może mi zrobić krzywdę.

- Nie powinnaś – powiedział odsuwając się ode mnie.

- Wiem – odpowiedziałam - Dlatego dzisiaj wracam do domu, a to moje pożegnanie – dodałam wstając ze schodów ruszyłam się pakować do pokoju.

* 5 dni później * Ewelina *

 Chłopcy wyjechali w trasę trudno mi było się z nimi pożegnać szczególnie z Louisem. Jeśli chodzi o Nialla to nadal nie mam z nim przyjaznych stosunków. Ja nie potrafię mu tak łatwo wybaczyć jak Partycja. Jeśli chodzi o nią o wcześniej wróciła do domu. Rodzice nie byli zbyt zadowoleni gdy się dowiedzieli jednym słowem dziewczyna nie ma teraz łatwo. Co u mnie ? No tutaj za wiele się nie zmieniło. Ciągle szkoła, dom itd. Ale właśnie jeśli chodzi o dom Daria tymczasowo zamieszkała u nas, bo ma remont w mieszkaniu wiec wspaniałomyślny Harry zaproponował żeby zamieszkała w jego w pokoju skoro go i tak nie ma. Tylko o jednym szczególe zapomniał, że ja zostaje. Między mną, a Darią nie ma za kolorowo. Staram nie wchodzić jej w drogę, a ona mnie.

Dzisiaj byłam umówiona do kina z Lukiem. Wspaniale się rozumiemy. Odnowiliśmy starą przyjaźń, spotkaliśmy się już wcześniej i wspaniale się z nim bawiłam wspominając stare czasy. Ubrana w to zakładając czapkę na głowę usłyszałam dzwonek do drzwi. Zbiegłam szybko ze schodów i otworzyłam drzwi w których stał uśmiechnięty Luke.

- Gotowa ? – zapytał

- Tylko kurtę wezmę – odpowiedziałam bo w końcu już koniec listopada.

- Jaki film wybrałeś ? – zapytałam gdy szliśmy już chodnikiem do kina nie było daleko więc postanowiliśmy iść pieszo.

- Jak to jaki horror oczywiście

- Nie cierpię cię – powiedziałam żartobliwie – Wiesz, że nie przepadam za nimi.

- Wiem, ale uwielbiam cię dręczyć – uśmiechnął się łobuzersko – Taki nawyk z dzieciństwa – dodał na co obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem.

Z Lukiem mogłam cofnąć się trochę w czasie i być zwykłą nastolatką, a nie dziewczyną Louisa Tomlinsona. Co prawda kocham mojego wariata, ale sława utrudnia bardzo nawet zwykłe wyjście do kina, wiecznie, wszędzie są obsaczani przez fanki które nie chcą odejść bez zdjęcia, autografu czy po prostu rozmowy. Z Lukiem było inaczej mogliśmy spokojnie sami spełnić razem czas na przyjacielskiej pogawędce.

W drodze powrotnej złapał nas deszcz na który nie byliśmy przygotowani. Ruszyliśmy biegiem śmiejąc się do mojego domu. Zaprosiłam Luka do środka aby się wysuszył. Weszłam do łazienki pierwsza i przebrałam się w coś suchego. Pożyczyłam chłopakowi spodnie dresowe i bluzę od Louisa które zostawił, a gdy poszedł się przebrać ja włączyłam laptop. Gdy tylko włączyłam skype Louis od razu do mnie zadzwonił. Odebrałam od razu. Na ekranie pojawiła się uśmiechnięta buźka mojego chłopaka.

- Hej miśku – przywitałam się z uśmiechem.

- Hej kocie – odpowiedział od razu – Tęsknię za tobą

- Ja też, nawet nie wiesz jaką mam ochotę cię teraz przytulić …

- No ja myślałem że masz ochotę na coś więcej – na ekranie pojawiła się uśmiechnięta twarz loczka.

- Harry spadaj ! – wrzasnął Lou odganiając od siebie chłopaka. Roześmiałam się od razu z tego komicznego widoku.

- Ej zróbcie sobie sex telefon, ale dajcie znać kiedy to będę podsłuchiwać  z drugiego pokoju – powiedział chichrając się loczek.

- Nie wiedziałam, że masz aż taką ochotę słuchać szczytującego Louisa – dogryzłam mu.

- To mam na co dzień wystarczy, że mnie zobaczy nago – odpowiedział jak widać był w świetnym humorze – A Louis mój ogierze nie zapomnij, że za pięć minut musimy jechać na wywiad – przypomniał mu jeszcze Hazza dając mu buziaka w policzek.

- I widzisz co zrobiłaś – powiedział Louis wycierając mokry ślad po pocałunku – On się strasznie ślini – znów zachichotałam widząc jego krzywą minę.

- Jestem gotowy – odezwał się Luke za mną  wychodząc z łazienki z jeszcze nie zapiętą bluzą, przez co było widać jego nagi tors. Obróciłam się do monitora widząc skrzywioną minę Tomlinsona. No tak nie wyglądało to za ciekawie.

- Kto to ? – zapytał ostrym tonem.  

*** 

Proszę 30 rozdział nie podoba mi się za bardzo :/ I mam wrażenie że mojego bloga coraz mniej osób czyta... 

Co prawda ma 60 obserwatorów ale jak widać bardzo leniwych ( nie obrażając tu tych który komentują ) Więc może żeby was trochę zmotywować to jak będzie 25 komentarzy to będzie nowy rozdział wiem że potraficie bo dużo was tu jest. I PROSZĘ NIE OSZUKIWAĆ Z ANONIMAMI to chyba wszystko nie zanudzam was. 

Katy227