Rozdział 28

Szłam ciemnym parkiem drogę oświetlały mi tylko stojące latarnie stojące gdzie niegdzie. Spojrzałam za zegarek dochodziła 23 "Louis mnie zabije" pomyślałam i przyspieszyłam kroku. Rozglądałam się wokół z lekkim przerażeniem patrząc na otaczające mnie drzewa wokół. Z powodu późnej pory ludzi nie było, jak widać tylko ja byłam na tyle inteligentna aby wracać pakiem. Wracałam mianowicie od Mikayli która strasznie się za mną stęskniła i po wykładach zaciąga mnie do siebie. Wypiłyśmy trochę i to był powód dla którego wracałam pieszo. Upierałam się że nie chce taxsówi i mam za swoje, komórka rozładowana więc nie pozostaje mi nic innego jak tylko iść. Zawiał chłodniejszy wiatr więc objęłam się ramionami naciągając rękawy bluzy na lodowate dłonie. Usłyszałam za sobą kroki na żwirowej ścieżce. Obróciłam się lekko mając nadzieję że to tylko moja bujna wyobraźnia, lecz niestety w cieniu drzew parę metrów ode mnie ujrzałam wysokiego mężczyznę w dresach i zaciągniętym kapturem na głowie. Ze strachu przełknęłam ślinę i jeszcze bardziej przyspieszyłam tak, że prawie już zaczynałam biec. 

- Hej ty zaczekaj ! - usłyszałam ciężki głos za sobą. Ignorując polecenie szłam dalej z drżącymi rękami z zimna, a może też ze strachu zaczęłam przeszukiwać moja małą torebkę poszukując jakieś broni do obrony. Znalazłam scyzoryk wyciągnęłam go szybko i schowałam do kieszeni bluzy, żebym w razie potrzeby mogła szybko się nim posłużyć. 

- Stój ! - zawołał znowu za mną, nie zwalniając obejrzałam się za siebie i zobaczyłam że mężczyzna podąża za mną. Spanikowana chciałam rzucić się do biegu ale moje nogi jakby skamieniały. Szłam dalej ignorując jego prośby aby się zatrzymała, ale w pewnym momencie poczułam dłoń na moim ramieniu. Przeszedł mnie dreszcz przerażenia ale po chwili otrzeźwiałam.

- Puść mnie ! – wrzasnęłam i zaczęłam się szarpać. Mężczyzna podniósł obie dłonie do góry, a ja odsunęłam się szybko od niego na dwa metry. Przyjrzałam się mu był bardzo wysoki przerastał mnie o ponad głowę. Nie mógł być starszy niż 25 lat. Twarzy nie mogłam się przyjrzeć bo choć staliśmy w świetle latarni jego pół twarzy spowijał cień przez kaptur który miał na głowie. Zmierzył mnie wzrokiem dokładnie mi się przyglądając przeszył mnie nieprzyjemny dreszcz.

- Ewelina ? 

- Skąd znasz moje imię ? – zapytałam wystraszona. Chłopak się zaśmiał i zdjął kaptur z głowy. Ukazały mi się błyszczące ciemno-blond włosy, brązowe oczy i olśniewający uśmiech. Przyjrzałam się jego twarzy na jego zarysowane kości policzkowe i wąskie usta …

- Luke ? – zapytałam cicho z niepewnością.

- No jasne – odparł z uśmiechem i podszedł i mocno przytulił mnie do siebie – Jejku ile żeśmy się nie widzieli ? Cztery czy pięć lat ? – sama mimowolnie się uśmiechnęłam. Luke był przyjacielem mojego brata sama traktowałam go jakby drugiego brata. Chłopak w wieku 18 lat wyjechał na studia gdzieś w Polsce na które nalegał jego ojciec który miał prywatną firmę handlową, chciał by jego syn przejął interesy po nim, gdyż był jego jedynym dzieckiem. Tak też nasze drogi się rozeszły i więcej go nie widziałam.

- Co ty tu robisz ? w Anglii w ogóle ? – zapytałam odsuwając się od chłopaka.

- Przyjechałem w interesach – wyjaśnił – pomagam ojcu w firmie odkąd zachorował

- Jest chory ? – spytałam zdezorientowana 

- Ma raka – mruknął cicho i zobaczyłam smutek w jego brązowych oczach.

- Przykro mi – powiedziałam tylko nie wiedząc jak się zachować.

- Ty lepiej powiedz co u ciebie ? – zapytał siląc się na sztuczny uśmiech.

- No więc studiuję tutaj jestem na pierwszym roku

- No proszę ty i studia – zagwizdał pod nosem z podziwem, a ja ze śmiechem trzepnęłam go w ramię.

- A ty czego się spodziewałeś ?

- No wiesz chłopaki, imprezy i takie tam …

- To jest między czasie –odpowiedziałam i posłałam mu szeroki uśmiech.

- Zaskakujesz mnie Evans – zwrócił się do mnie po nazwisku

- I jeszcze nie raz zaskoczę Davis – odparłam zadziornie – Idziemy ?

- Właśnie w tym mały problem

- Czemu ? – zmarszczyłam się

- Bo nie wiem jak iść. Głupio mi się przyznać zgubiłem się. – wyjaśnił lekko zakłopotany drapiąc się w tył głowy- Wyszedłem pobiegać i straciłem drogę dlatego cię zaczepiłem…

- No proszę Luke Davis proszący mnie o pomoc nie sądziłam, że ten moment kiedykolwiek nastąpi.

- Nie nabijaj się ze mnie, pomóż mi tylko dojść do centrum dalej sobie poradzę.

- To chodź idę w tamtą stronę – oznajmiłam i pociągnęłam go za rękę- Swoją drogę wiesz nieźle mnie wystraszyłeś.

- Przepraszam byłem już trochę zdesperowany błąkam się już od godziny a tędy mało kto chodzi – wyjaśnił szybko.

- Na długo przyjechałeś ? – zapytałam próbując podtrzymać jakoś rozmowę.

- Na 2 tygodnie chyba jeśli nic się nie przedłuży, a później lecę do Berlina.

- Dużo podróżujesz – stwierdziłam

- Wszystkie obowiązki na wyjeździe przejąłem od ojca. Więc rzadko jestem w jednym miejscu – posłał mi smutny uśmiech.

- To skoro jesteś w Londynie to musimy się jeszcze spotkać – zaproponowałam chcąc poprawić humor chłopakowi.

- Chętnie – odpowiedział od razu. Wymieniliśmy się jeszcze numerami i po dojściu do centrum rozstaliśmy się. Dalej drogą popędziłam szybko do domu.

Docierając na miejsce wszystkie światła były zgaszone. Weszłam więc po cichu żeby nikogo nie obudzić. Spojrzałam jeszcze na komórkę i przypomniało mi się że jest rozładowana. Poczłapałam więc do salonu po ładowarkę. Oświeciłam światło i stanęłam jak wryta.

Na kanapie właśnie zastałam całujących się Nialla i Patrycję. Gdy mnie zobaczyli przenieśli na mnie wzrok. Blondynek zaczerwienił się mocno a jego towarzyszka nerwowo zaczęła poprawiać swoją bluzkę.

- Co tu się do cholery dzieje ?! – warknęłam w stronę Horana – Zostawiłam ją pod twoją opieką, a ty co ? Wykorzystujesz ją ? Ona ma 16 lat !

- 17 – mruknęła Patrycja

- Na górę – warknęłam

- Nie – powiedziała stanowczo

- Powiedziałam na górę ! – krzyknęłam – Bo zadzwonię do twoich rodziców ! – zagroziłam a ona stała tylko z otwartymi ustami chcąc coś powiedzieć ale szybko je zamknęła z zaciętą miną pozbierała swoje buty i sweterek który leżał na ziemi i z dumnie uniesioną głowę poszła na górę.

- Z tobą Niall jeszcze nie skończyłam – powiedziałam do blondyna zbierającego swoje rzeczy. Horan wyprostował się i spojrzał mi w oczy.

- No proszę co masz mi do powiedzenia ? – zapytał hardo.

- Myślałam, że jesteś moim przyjacielem – powiedziałam cicho i zauważyłam zdziwienie w oczach Horana jak widać tego zdania się nie spodziewał – Teraz jednak widzę jak bardzo się myliłam. Zamknij za sobą drzwi jak będziesz wychodził. – dodałam jeszcze tylko spokojnym głosem i udałam się na górę.

*** Patrycja ***

Poszłam naburmuszona na górę. Ewelina traktuje mnie jak dziecko i teraz mnie jeszcze szantażuje, no ale co mogę zrobić nie mam zamiaru teraz wracać do domu. A w szczególności nie teraz gdy załapałam z Niallem taki świetny kontakt. Dzień który razem spędziliśmy zbliżył nas do siebie i zaiskrzyło między nami ale Ewelina musiała wszystko zepsuć. Rzuciłam się na łóżko nie wiedząc co ze sobą zrobić. Po kilku minutach dostałam sms. Spojrzałam na wyświetlacz i gdy zobaczyłam napisz „Niall” od razu się uśmiechnęłam. Otworzyłam widomość i ujrzałam tylko jedno zdanie „wyjrzyj przez okno”. Szybko zwlokłam się z łóżka i poszłam spełnić prośbę. Nadole pod oknem zobaczyłam uśmiechającego się blondyna.

- Co powiesz na imprezę ? – zapytał unosząc jedną brew do góry.

- Chętnie ale jak mam zejść tam na dół do ciebie ? To pierwsze piętro – Horan rozejrzał się poszukując jakieś pomocy.

- Rynna ? – powiedział z łobuzerskim uśmiechem

- Chcesz się bawić w strażaka ?

- A to zabawa z podtekstem ? – odpowiedział pytaniem na co zachichotałam.

- Może

- To jak idziemy ?

- Czekaj – odpowiedziałam mu tylko i ruszyłam do szafy. W końcu na imprezie musiałam jakoś wyglądać. Chwyciłam moje czarne szpilki z czerwoną podeszwą i krótką, czerwoną sukienkę z czarnym paskiem na tali.

- Łap – krzyknęłam przez okno i zrzuciłam sukienkę i buty.

- Chcesz mnie zabić tymi butami ? – usłyszałam tylko w odpowiedzi.

Nie zważając na jęki Horana przewiesiłam sobie torebkę przez ramię i wyszłam przez okno na parapet. Oceniłam odległość między moim oknem a drzewem. Przesunęłam się jak najbliżej niego idąc ostrożnie po gzymsie. Będąc już naprzeciw drzewa chwyciłam się jego grubej gałęzi i weszłam na nią ostrożnie. Przesuwałam się coraz niżej po kolejnych gałęziach a gdy byłam już mniej więcej metr nad ziemią zeskoczyłam.

- No, no jestem pod wrażeniem – zagwizdał Niall

- Idziemy – oznajmiłam i ruszyliśmy do samochodu blondyna. Ruszyliśmy a ja wpakowałam się na tylnie siedzenie aby przebrać się w moją sukienkę.

- Tylko nie podglądaj – rzuciłam w jego stronę rumieniąc się.

- Nie odważyłbym się – odpowiedział śmiejąc się.

Gdy zapinałam już sukienkę przyłapałam niebieskie spojrzenie Nialla w lusterku.

- Miałeś nie podglądać – powiedziałam z wyrzutem.

- Nie podglądałem wydawało mi się że samochód z tyłu jechał …

- Jasne, jesne i nagle zniknął – powiedziałam z sarkazmem.

Po około 10 minutach dojechaliśmy na miejsce. Weszliśmy do środka bez problemu i od razu Horan poszedł do baru po drinki. Siedzieliśmy przez chwilę ja powoli piłam niebieskiego drinka który dostałam a Niall ciągle domawiał sobie następne. W końcu ruszyliśmy na parkiet gdzie świetnie się bawiliśmy, a później znów do baru. Z klubu wyszliśmy po trzeciej rano.

- To jak teraz do domu ? – zapytałam blondynka idąc z nim za rękę przez parking.

- Znam jeszcze takie jedno miejsce gdzie moglibyśmy jeszcze pojechać – ogłosił uśmiechając się głupio.

- Jesteś pewien, że możesz prowadzić ? –zapytałam

- Jestem trzeźwy o nic się nie martw – zapewnił mnie i przyciągnął do siebie złączając nasze wargi. Pocałunek bardzo różnił się od tych którymi mnie obsypywał na kanapie w domu. Te były zbyt natarczywe. W domu całował mnie delikatnie, czule i niewinnie teraz całkiem było inaczej.

- Chodźmy do samochodu – zaproponowałam wyplątując się z jego ramion. Chłopak poszedł za mną i zajął miejsce kierowcy. Sama nie umiałam prowadzić a tym bardziej było by mi trudno przystosować się do i innego ruchu.

 Horan prowadził szybko chyba za szybko ostro wchodząc w zakręty. Zauważyłam że jesteśmy już nie daleko domu gdy skręcił nagle na polną ścieżkę. Po chwili zadowolony Niall zatrzymał się i wyszedł z samochodu. Podążyłam za nim. Okazało się że jesteśmy nad małym jeziorem. Księżyc w pełni pięknie odbijał się od tafli wody oświetlając ciemną noc.

- Pięknie tutaj – powiedziałam uśmiechając się do blondyna, który usadowił się na masce samochodu. Po chwili dołączyłam do niego położyłam się patrząc na gwieździste niebo. Blondyn pochylił się nade mną i wkładając rękę we włosy pocałował mnie namiętnie. Drugą ręką wodził po moim nagim udzie. Przesuwając się coraz dalej.

- Niall nie – mruknęłam cicho odsuwając jego rękę z nogi. Chłopak spełnił moją prośbę i przeniósł dłoń na talie. Zamknęłam oczy próbując rozkoszować się pocałunkiem blondyna, ale nie było długo mi to dane bo znów poczułam jak jego dłoń zjeżdża do moich majtek.

- Powiedziałam nie – stanowczej tym razem go upomniałam.

- Daj spokój ja wiem, że tego chcesz – szepnął mi do ucha tak że poczułam odór alkoholu. Zniżył swoje pocałunki do szyi, a dłonią dalej obejmował moje nagie udo mino że próbowałam go odepchnąć.

- Puść mnie – jęknęłam szarpiąc się coraz bardziej z nim.

- Ale ty chcesz tego każda fanka tego pragnie – odpowiedział i stał się jeszcze bardziej natarczywy. Chwycił moje nadgarstki unieruchamiając je jedną ręką. Drugą zaś rozchylił moje nogi. Uderzyła mnie  panika.

- Puść mnie ! – krzyknęłam, ale on nie zagarował czułam jego ręce na całym moim ciele. Łzy napłynęły mi do oczu. Nie wiedziałam co robić.

- Puść mnie – powiedziałam przez łzy. Ale to nadal nie przyniosło żadnego skutku. Podwinął moją sukienkę a jego dłonie zawędrowały do moich majtek. To zadziałało na mnie jak kubeł zimniej wody. Zaczęłam się kręcić i krzyczeć.

- Cicho – szepnął blondyn przykładając mi swoją dłoń do moich ust, wykorzystałam to sprawnie i ugryzłam go z całej siły.

- Ała ty suko ! – wrzasnął a ja wyswobodziłam się szybko zanim pozostał zdezorientowany i ruszyłam biegiem w stronę otaczającego nas lasu nie obracając się za siebie.

***  
W tym rozdziale nie chciałam oczywiście obrazić jakoś Nialla więc proszę nie krzyczcie na mnie za to co napisałam.

Tutaj macie jeszcze zdjęcie Luka.   

Ktoś mnie jeszcze prosił abym dodała zdjęcia domu więc dodaje te pomieszczenia w których największa akcja się kręci :P      

Sypialnia Louisa

Salon

Kuchnia

 

Jadalnia

 

 Tekst z rynną należy do Marty to jej cytat na potrzeby opowiadania dzięki ci oczywiście za wszelką pomoc :P 

Nie wiem co jeszcze wam tu napisać czekam na waszą opinię na temat tego rozdziału i do następnego xD

Katy227