Rozdział 22

- Czy tu mieszka Harold ? – zapytała niepewnie długowłosa blondynka z mocnym makijażem, ubrana w znoszoną skórzaną kurtkę i podarte jeansy.  Na nogach miała botki z ćwiekami na wysokim obcasie.

- A o co chodzi ? – zapytałam wykręcając się od odpowiedzi nie wyglądała mi za bardzo na fankę zespołu ale wolałam uniknąć nieporozumień.

- Ja znalazłam jego portfel. Są w nim dokumenty i karty kredytowe niestety pieniędzy już w nim nie było, ale pomyślałam że właściciel mógłby się martwić… - wyjaśniła dziewczyna

- A skoro tak to wejdź – zaproponowałam jej otwierając drzwi szerzej. Blondynka weszła do środka rozglądając się uważnie po holu.

Zauważyłam Nialla włóczącego się z kuchni tylko w bokserkach w naszą stronę.

- Niall idź obudź Harrego i powiedz mu że ma gościa – zwróciłam się do nie przytomnego chłopaka. Blondyn podniósł wzrok na dziewczynę i zmierzył ją wzrokiem. Później od razu się zaczerwienił bo odkrył że jest w samej bieliźnie.

- Eee… to ja go obudzę – burknął tylko i ruszył pędem po schodach, nawet nie wyobrażałam sobie że na kacu tak szybko może się poruszać. Nastała między mną a dziewczyną niezręczna cisza.

- Jesteś dziewczyną Harrego ? – zapytałam nagle blondynka

- Co ja ? Nie Boże broń – dziewczyna zaśmiała się na moją reakcję – Ja jestem dziewczyną Louisa jego można powiedzieć współlokatora – wyjaśniłam.

- Jestem Daria – przedstawiła się wyciągając rękę w moją stronę

- Ewelina – powiedziałam posyłając jej ciepły uśmiech.

Na górze schodów pojawił się ledwo żywy Zayn z przyklejoną do boku Cornelią szczerze zaczęłam mu współczuć. Rudowłosa zmierzyła Darię kpiącym wzrokiem.

- Ewelina czemu wpuszczasz taki plebs do naszego domu. Pewnie zbiera na jakiś sierociniec a naprawdę chodzi o jakieś narkotyki. Nie powinnaś takich ludzi tu wpuszczać – mówiła z pogardą w stronę blondynki.

- Ona nie przyszła tutaj …- zaczęłam bronić Darii ale ona mi przerwała

- Witaj Zayn ! – zawołała radośnie – Aurelia wspominała że świetnie się z tobą wczoraj bawiła, a napiwki były najlepsze jakie w życiu dostała – dodała z uśmiechem w stronę mulata który zbladł. Później przeniosłam wzrok na czerwoną z wściekłości Cornelię i wiedziałam że Daria dopła swego.

- Kto to jest do cholery Aurelia ! – wybuchła rudowłosa

- Ja ci wszystko wytłumaczę – zaczął spokojnie w jej stronę Zayn

- Tak ?! Ja nie chcę słuchać twoich głupich tłumaczeń !

- Ale Cornelko – powiedział błagalnym tonem w jej stronę

- Nie Cornelkuj mi tu teraz ! Do pokoju ! – krzyknęła wskazując na górę.

- A z tobą się jeszcze policzę – warknęła w stronę blondynki

- Jakbyś liczyć umiała – odpysknęła jej Daria

- Nie powinnaś … - zaczęłam

- Słuchaj – przerwała mi – Nie musisz mnie bronić, ani ty bardziej się nade mną litować lubię cię i nie chcę się na tobie wyżywać, ale nie cierpię ludzi którzy po jednym spojrzeniu kogoś szufladkują i uważają za ćpuna. Ta ruda suka to zwykły rozwydrzony bachor który nie widzi nic poza czubkiem własnego nosa i kasą. Więc teraz nie mów mi ty jak ja mam się zachowywać skoro ani mnie nie znasz.

Patrzyłam na nią trochę otumaniona jej słowami nie wiedząc co powiedzieć. Harry w końcu zjawił się u szczytu schodów ratując mnie.

- O cześć – powiedział trochę zdziwiony patrząc na dziewczynę

- Znalazłam twój portfel i chciałam oddać zgubę – wyjaśniła widząc już pytanie na twarzy loczka.

- To ja zgubiłem portfel ? – mruknął po cichu do siebie podchodząc bliżej. Wziął od blondynki portfel i go przeszukał.

- Dzięki a gdzie go znalazłaś ? – zapytał Hazza

- No w klubie pod sceną musiałeś go zgubić jak się rozbierałeś … - wyjaśniła, a ja słuchałam z coraz większym zaciekawieniem. Loczek spojrzał na mnie dyskretnie i co proszę zarumienił się trochę.

- Jeśli chodzi o portfel to brakuje w nim pieniędzy … - zaczął Harry a z twarzy dziewczyny od razu spełzł uśmiech.

- Teraz i ty będziesz oskarżał mnie o kradzież ? Wiecie co ? Chciałam oddać ci ten portfel, bo myślałam że pomogę komuś w ten sposób a jak się okazuje mieszkają tu tylko chciwe pijawki dla których pieniądze są najważniejsze chociaż mają ich po uszy – powiedziała opryskliwym tonem i wyszła szybko nie czekając na naszą reakcję trzaskając drzwiami.

- Powiedziałem coś nie tak ? – zapytał po chwili zagubiony Harry w moją stronę. Widząc jego miną wybuchłam śmiechem.

- No co ? – znów zapytał, ale ja nie udzielając mu odpowiedzi poszłam do pokoju na górę.

Będąc już na górze minęłam wściekłą Cornelię wychodzącą z hukiem z pokoju Zayna biegnącą po schodach. Jak widać Daria nie najlepiej wpłynęła na dzisiejszy poranek. Sama ruszyłam w stronę łazienki aby się trochę ogarnąć. Wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w wczorajsze rzeczy gdyż nie miałam już tutaj nic swojego. Gdy zeszłam ponownie do kuchni siedział już tam cały zespół. A raczej nie siedział tylko umierał. Podeszłam do Liama krzątającego się po kuchni i pocałowałam go w policzek na przywitanie – Hej – dodałam i nalałam sobie kawy.

- A ja ? – usłyszałam od razu pytanie Louisa za sobą

- Ty nie zasługujesz – odpowiedziałam obojętnym tonem, a Liam zaśmiał się pod nosem.

- A co ja takiego zrobiłem ? – zapytał zdezorientowany

- Zapytaj może chłopców – rzuciłam jakby od niechcenia do niego. Brunet po przyglądał się po twarzach chłopców i zatrzymał się na loczku.

- Na mnie nie patrz a nic nie pamiętam – powiedział od razu podnosząc ręce do góry.

- Zjedz marchewkę – zaproponował mu Tomlinson wyciągając w stronę Hazzy warzywo ale zamiast do jego ust trafił prosto w jego oko.

- Louis debilu ! – wrzasnął na cały dom Harry trzymając się za oko.

- Sorry nie trafiłem – obronił się szybko, a wszyscy w kuchni wybuchli śmiechem, nawet smutny Zayn po kłótni zaśmiał się z naszych błaznów.

- Ta śmiejcie się a mi tu oko wypływa – mruknął Hazza sarkastycznie.

- Muszę się zbierać – oznajmiłam po chwili gdy sytuacja z okiem była już opanowana. Pożegnałam się z każdym członkiem zespołu oprócz Louisa. Taki tam mały foch póki ładnie nie przeprosi, niech się trochę pomęczy. Gdy już wyszłam z kuchni usłyszałam jeszcze znowu pytanie Lou.

- Czy może mi ktoś powiedzieć co się wczoraj stało ? Albo przynajmniej czemu mnie tak moje jaja bolą ? – znów usłyszałam znów tylko głośne śmiechy do których dołączyłam. 

*** 

Wiem rozdział króciutki, ale mało czasu miałam i tak cud że jest. Cud zawdzięczam Zwariowanej która mi pomogła w tym rozdziale. Dziękuję ci bardzo kochana, popchnęłaś  mnie twoimi pomysłami do przodu samej mi się wydaję że gdyby nie ty, rozdziału chyba by nie było :P 

Jednak nie idzie mi tak sprawnie jak myślałam, że będzie. Jak na razie postaram się przy następnym który powinien być we wtorek a później jeszcze zobaczymy. Proszę was bardzo o komentarze bo ja się tu produkuję specjalnie dla was a ja tu widzę że coraz mniej was jest ... :( 

Katy227