Rozdział 32

Wyszłam pospiesznie z łazienki i poszłam w stronę pokoju Harrego który w tym czasie zamieszkiwała blondynka. Podeszłam bliżej, drzwi były lekko uchylone spojrzałam dyskretnie do środka i zobaczyłam, że dziewczyna rozmawia przez telefon. Zaintrygowana z kim może rozmawiać postanowiłam przysłuchać się konwersacji.

- ... mówiłam ci kurwa, że oddam ci te pieniądze - usłyszałam zdenerwowany głos Darii - Potrzebuje tylko więcej czasu ... - cisza - Dajcie mi tydzień mój bankomat chwilowo wyjechał ale jak wróci to ... - ktoś po drugiej słuchawki przerwał jej bo zamilkła.

- Dwa dni ! - krzyknęła do słuchawki - Skąd ja ci mam kurwa w dwa dni skombinować 5000 £ !- dziewczyna zdenerwowana chodziła w kółko po pokoju wsłuchując się w swojego rozmówce.

- Ciekawe niby jak mam okraść Harrego, przecież od razu będzie na mnie i będę po uszy w gównie !

Ta rozmowa coraz mniej mi się podobała jak to okraść Harrego ? O co tu do cholery chodzi ? Nie mogłam na takie coś pozwolić. Loczek był moim przyjacielem… W tym momencie przyszedł dźwięk przychodzącego sms'a z mojego telefonu. Daria od razu obróciła głowę w stronę drzwi.

- Muszę kończyć - mruknęła do słuchawki i podeszła do drzwi i zmierzyła mnie wściekłym wzrokiem – Co ty robisz po moim drzwiami ? Nie nauczyli cię, że nie wolno podsłuchiwać ?! – krzyczała zdenerwowana. Podniosłam dumnie głowę do góry. Nie mogłam się dać jej zastraszyć.

- To ja się pytam co ty robisz ? Chcesz okraść Harrego ? – dziewczyna po moich słowach jeszcze bardziej się zdenerwowała jak widać trafiłam w czuły punkt.

- Nie chcesz ze mną zadzierać. Nie słyszałaś tej rozmowy rozumiesz ?

- Grozisz mi ? W każdej chwili mogę powiedzieć Harremu że jesteś z nim tylko dla pieniędzy – dziewczyna zacisnęła wargi w cieką linię za złości – A ja myślałam, że ty go kochasz – dodałam z kpiną.

- Kochasz ? no proszę cię. – prychnęła pogardliwie - Miłość w ogóle nie istnieje to tylko głupie uczucie przez które ludzie prędzej czy później i tak się ranią. A ty jesteś tego najlepszym przykładem. – gdy odpowiedziała to ostatnie zdanie zmroziło mnie w końcu przypomniało mi się po co do niej w ogóle szłam. Louis. Całowałam się z Lukiem, a ona to wszystko widziała… A co jeśli mu powie co wtedy ?

- To może zróbmy tak – powiedziała złośliwie, widząc moje przerażenie na twarzy  – Ty nie powiesz nic Harremu, a ja Louisowi zgoda ? – zapytała ze sztucznym uśmiechem. Sama nie mogąc nie powiedzieć pokiwałam tylko głową na potwierdzenie. Daria zadowolona wróciła do pokoju tym razem zamykając za sobą drzwi.

Teraz właśnie poczułam jak grunt ucieka mi pod nogami. Oparłam się o ścianę i zjechałam po niej plecami. Podciągnęłam nogi do siebie i objęłam je ramionami. Ciężkie łzy znowu polały się po moich policzkach. Co ja najlepszego zrobiłam ? Nie zniosę tego gdy Louis mnie opuści po raz drugi. Ja już nie dam rady bez niego żyć. On był teraz jedyną osobą na której mi zależało, a co jeśli go zabraknie …?Podniosłam się z podłogi i jak na autopilocie poszłam do łazienki. Wygrzebałam żyletki z pudełka i usiadłam na zamkniętej toalecie. Popatrzyłam na żyletki jeszcze raz wzięłam jedną z nich do ręki i już gdy miałam wykonać nacięcie zatrzymałam się centymetr do skóry. Zawahałam się byłam takim tchórzem, że nawet nie potrafiłam ulżyć sobie swoim wewnętrznym bólu. Żyletka wyleciała mi z drżącej ręki. Załkałam znowu dusząc się już moim płaczem. Powinnam cierpieć za to co zrobiłam. To nie był zwykły pocałunek ja go podświadomie chciałam i co więcej odwzajemniłam go. Co by się stało gdyby Daria na nie przerwała czy posunęłam bym się dalej ? Czy zdradziłam by Louisa choć parę minut wcześniej przyrzekałam mu że w życiu nie potrafiłabym tego mu zrobić ?

Zadzwonił mi telefon w kieszeni spodni sięgnęłam po niego od niechcenia i spojrzałam na wyświetlacz. Na nim widniała uśmiechnięta twarz Tomlinsona który właśnie się do mnie dobijał. Wzięłam głęboki oddech próbując się uspokoić i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Słucham – powiedziałam łamiącym się głosem choć chciałam, żeby zabrzmiał on inaczej.

- Ewelina ? – zaczął niepewnie Louis – Płaczesz ?

- Nie skąd – zaprzeczyłam siląc się na radośniejszy ton głosu. Brunet westchnął głęboko.

- Chcę ci coś powiedzieć – oznajmił w końcu.

- Ja tobie też – odpowiedziałam zbierając w sobie odwagę żeby wyznać mu prawdę.

- Pozwól, że ja pierwszy – zaproponował i od razu przeszedł do rzeczy – Ewelina wiem, że wczoraj posunąłem się chyba za daleko z tym oskarżeniami. Nie powinienem tego pochopnie oceniać. Tym bardziej, że w związku najpotrzebniejsze jest właśnie zaufanie. Dlatego też kocham cię i ci ufam, a tym bardziej wierzę ci że między tobą, a Lukiem nic nie było – po tych słowach poczułam się jeszcze bardziej jak gówno. Louis wybaczył mi wszystko mimo tego że wszystko wyglądało tak, że go zdradziłam, ale on uwierzył właśnie mnie. Nie potrafiłam na jego słowa nic odpowiedzieć moje poczucie winy jeszcze bardziej wzrosło. Wiedziałam, że nie zasługuję na takiego chłopaka jak on.

- Jesteś tam – zapytał po tym jak długo się nie odzywałam.

- Jestem – powiedziałam cicho.

- A co ty chciałaś mi powiedzieć ? – zapytał

- Ja… - zaczęłam, ale słowa „zdradziłam cię” nie chciały mi przejść przez gardło. Odchrząknęłam gulę jaka zebrałam się w moim gardle – Ja też cię kocham – powiedziałam w końcu tchórząc przed prawdą.

- Wiem to – powiedział śmiejąc się.

- Louis ja muszę kończyć bo na wykłady się spóźnię – powiedziałam szybko to jedno zdanie i rozłączyłam się nie czekając na jego odpowiedź. Rzuciłam telefonem o ścianę z mojej bezsilności. Łzy równie szybko jak poprzednio znalazły znowu mokrą jeszcze ścieżkę spływając po moich policzkach.

Teraz czułam się po prostu jak nic nie warty zwykły śmieć. W dodatku okłamujący najważniejszą osobę w jej życiu. Miałam już tego dość popatrzyłam jeszcze raz za żyletki leżące na ziemi, ale nie potrafiłam ich użyć, ja po prosu chciałam ulżyć w bólu, ale bałam sobie sprawić jeszcze większy. Podeszłam do szafki z lekami i wysypałam wszystko na blacie w łazience.  Wygrzebałam tabletki nasenne. Otworzyłam pudełko i na trzęsącą się rękę wysypałam dwie tabletki i popiłam wodą z kranu. Jednak sen nie nadchodził wysypałam drżącymi rękami kolejne i kolejne… Chciałam przestać czuć cokolwiek co się działo wokół mnie … Chciałam przestać czuć wszechogarniający mnie ból i poczucie winy. Moje modlitwy w końcu zostały wysłuchane i w końcu wokół mnie zapanowała tylko nicość …  

*** 

Jak widać nie zgadliście z kim rozmawiała Daria :P 

A jak myślicie Ewelina wyzna Louisowi prawdę ?

No więc w końcu jest przepraszam że zawaliłam sobotę ale psychicznie musiałam się przygotować na szkołę. 

Tak więc z powodu właśnie szkoły muszę zmienić dzień publikacji moich rozdziałów na ŚRODĘ ( nie licząc tej jutrzejszej)ponieważ plan lekcji mnie nie oszczędza -,- 

Rozdziały mam nadzieję co tydzień tak jak zawsze, mam nadzieję że ogarnę w końcu szkołę i będzie ok :P  Życzcie mi powodzenia i do następnego xD 

Liczę na wasze komentarze ! 

PS: W razie pytań piszcie do mnie na tt @Katy2277