Rozdział 33

Otworzyłam moje oczy mrugając kilkakrotnie starając odzyskać ostrość widzenia. Rozejrzałam się wokół i zauważyłam że jestem w szpitalu. Obok mnie na krześle oparty głową o moje łóżko spał, śliniący się właśnie Louis. Mimowolnie uśmiechnęłam się na ten widok. Podniosłam dłoń i odgarnęłam nią kosmyki opadające na jego twarz. Chłopak poruszył się lekko i otworzył oczy. Spojrzał na mnie zaspanym wzrokiem, podniósł się i mocno mnie do siebie przytulił. Dopiero po chwili wtuliłam się też niego wdychając zapach jego perfum. Teraz poczułam jak bardzo mi tego brakowało, jak bardzo mi jego brakowało. Louis odsunął się i wziął moją twarz w swoje dłonie.

- Nigdy, ale to nigdy więcej mi czegoś takiego nie rób rozumiesz ? – wyszeptał patrząc mi głęboko w oczy i jego ciepłe wargi zachłannie zawładnęły moimi. Poczułam jak przyjemne mrowienie rozchodzi się po moim całym ciele. Pogrążyłam się w czułym pocałunku i świat wokół mnie przestał w ogóle istnieć. Liczyła się dla mnie tylko i wyłącznie ta chwila z Louisem, jego ciepłe wargi na moich, jego oddech łączący się razem z moim i jego język idealnie zgrany z moim własnym.

- Nawet nie wiesz jak tęskniłam – powiedziałam zdyszana odrywając się od niego.

- Ja bardziej – odpowiedział z łobuzerskim uśmiechem i pocałował mnie czule w czoło – Musisz odpocząć – wyjaśnił – Ja zawołam lekarza.

*

Parę godzin później grzebałam w jakiej papce która miała przypominać moją kolację.

- Fuj – jęknęłam z obrzydzeniem – To wygląda jak … nie lepiej nie skończę tego zdania – marudziłam grzebiąc w posiłku z krzywą miną. Louis widząc to wybuchnął śmiechem.

- Nie może być aż takie złe – powiedział szczerząc się.

- To, to sobie powąchaj – odpowiedziałam odsuwając od siebie talerz – Mógłbyś przemycić mi coś dobrego z bufetu ? – zapytałam spoglądając na niego błagalnym wzrokiem.

- Nie, nie patrz tak na mnie – wymigiwał się od razu.

- Chcesz żebym tu umarła z głodu ?

- No dobrze przyniosę ci – oznajmił pokonany a na moje usta od razu wskoczył uśmiech – ale pod jednym warunkiem – dodał na co przewróciłam oczami.

- Dobra co chcesz – zgodziłam się bez wahania. Chłopak podszedł do mojego łóżka i usiadła na jego brzegu biorąc mnie za rękę.

- Odpowiesz mi na pytanie – zapowiedział poważnym tonem.

- No dawaj

- Czemu … czemu chciałaś popełnić samobójstwo ? – zapytał a mnie uśmiech odraz zszedł z twarzy. Przed moimi oczami przeleciały po kolei obrazy, pocałunku z Lukiem, szantażu Darii, i scena z łazienki. Cały ból o jakim zapomniałam przy Louisie znów powrócił. Poczucie winy ogarnęło mnie znowu całą swoją mocą.

- To .. to nie miało być samobójstwo – mruknęłam cicho.

- Skoro nie to dlaczego to zrobiłaś ? – drążył dalej, a ja nie wiedziałam co powinnam mu odpowiedzieć znowu skłamać i to prosto w twarz. Miałam już serdecznie dość wszelkich sekretów, tajemnic wokół mnie.

- Z poczucia winy – odpowiedziałam po długiej ciszy – Chciałam to wszystko uciszyć w sobie … - mówiłam dalej coraz bardziej łamiącym się głosem. W oczach pojawiły mi się łzy nad którymi nie mogłam zapanować.

- Nie płacz – szepnął czule Louis i przytulił mnie do siebie mocno.

- Ty nic nie rozumiesz – powiedziałam tkwiąc w jego ramionach.

- To wyjaśnij

- Ja … - przełknęłam gulę w gardle – Ja cię zdradziłam – wyszeptałam w końcu, a chłopak zamarł. Po krótkiej chwili odsunął się ode mnie i zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju.

- Powiedz coś – jęknęłam wycierając spływającą łzę po moim policzku.

- A co ci mam do cholery powiedzieć ! – wrzasnął na całą salę, zatrzymując się w końcu i patrząc na mnie z furią w oczach – Robię z siebie idiotę, opowiadam ci że ci ufam, że ci wierzę a ty co ?! Przyprawiasz mi rogi z pierwszym lepszym ledwo tydzień gdy mnie nie ma !

- Przepraszam – wychlipałam przez łzy.

- Przepraszam ?! Serio ?! Tylko tyle masz mi do powiedzenia ?! W dupie mam takie twoje przepraszam ! – Każde kolejne jego słowa były jak nóż wbijające mi się w serce, ale na który z pewnością całkowicie zasłużyłam.

- To był tylko pocałunek z Lukiem nic więcej się nie zdarzyło… chwila słabości …  – mówiłam cicho patrząc na swoje dłonie.

- Chwila słabości ? – prychnął – To jest twój powód aby puszczać się na prawo i lewo !

- Co tu się dzieje ? – weszła do sali pielęgniarka – To jest szpital, a nie miejsce na kłótnie – powiedziała surowym tonem patrząc na Louisa.

- Ja już z nią skończyłem – powiedział oschle brunet i wyszedł z pokoju szybkim krokiem. 

 *

Następnego dnia patrzyłam bezmyślnie w sufit . Nie mając już siły płakać czy użalać się nad sobą, miałam szczerze dość wszystkiego. Koło godziny 10 do moich drzwi ktoś zastukał moje serce przyspieszyło, miałam ogromną nadzieję że to Louis … ale jakie rozczarowanie mnie spotkało gdy w drzwiach ujrzałam Darię.

- Hej – przywitała się podchodząc bliżej

- Czego chcesz ? – warknęłam

- Upewnić się czy wszystko u ciebie dobrze …

- Daruj sobie obie dobrze wiemy po co tu jesteś.

- No to skoro tak to mam nadzieję, że wiesz że nasza umowa dalej obowiązuje …

- Gówno obowiązuje – przerwałam jej – Louis o wszystkim wie i coś mi się zdaję, że Harry chyba też powinien …

- Ani się waż mu powiedzieć – zagroziła mi.

- Bo co ? – uniosłam jedną brew do góry. Blondynka zaniemówiła. Ha 1:0 dla mnie.

- Dobrze to może inaczej … Pozwól mi, że ja mu o wszystkim powiem.

- Niby czemu miałabym to zrobić ? – zapytałam złośliwie.

- Bo nie pozwoliłam ci zdechnąć na tej podłodze w łazience ? – zaproponowała. Na jej słowa przewróciłam oczami.

- Niech cię będzie – uległam – Masz jeden dzień, żeby mu o wszystkim powiedzieć inaczej ja to zrobię jak tylko jutro wróci.

- Zgoda – odpowiedziała.

Do pokoju wszedł lekarz na poranny obchód.

- Przeszkadzam ? – zapytał.

- Nie – zaprzeczyłam – Daria już wychodzi – dodałam uśmiechając się wrednie w jej stronę. Blondyna pokiwała głową i wyszła pożegnawszy się cicho. W końcu teraz ja tu rozdaję karty.  

*** 

Jak myślicie Louis wybaczy Ewelinie i co zrobi Daria ?

No więc jak wszyscy wiecie szkoła wiele komplikuje, a szczególnie za dużo czasu zabiera ... :/ Ale nie martwcie się nie zawieszę mojego bloga z tego powodu choć z miłą chęcią bym to zrobiła ale ... no właśnie ale zbliżam się do końca więc umarzam że nie opłaca mi się to :P Jeszcze od 4 do 5 rozdziałów i kończę opowiadanie tak już mówię żeby nie było niespodzianek xD 

Tak więc jak ktoś to jeszcze czyta to proszę o komentarze :D 

Katy277