Rozdział 18

Spojrzałam na chłopaka, który cały mokry ociekał od deszczu i nagle poczułam jakby moje serce wróciło na swoje miejsce. Louis patrzył na mnie przepraszająco tymi swoimi niebieskimi patrzałkami, a mnie aż po ciele przeszedł przyjemny dreszcz. W tej chwili było jak dawniej tego wieczoru gdy wyznaliśmy sobie miłość. Poczułam właśnie, że moje miejsce jest przy nim, po policzku jednak spłynęła mi jedna łza przypominająca mi o tym całym bólu jaki mi sprawił.

- Ewelina ja chcę cię przeprosić za to wszystko … - zaczął cicho podchodząc do mnie bliżej.

- Ty myślisz, że mnie po prostu przeprosisz i będzie wszystko dobrze tak ? – powiedziałam ironicznie wycierając szybkim ruchem ręki łzy z policzków. Usłyszałam z tyłu jakiś pisk dziewczyny.

- O Boże to Louis Tomlinson ! – krzyknęła i cała grupka innych stojących nie daleko nas ruszyła szybko w naszą stronę.

- O nie – jęknął chłopak – Ewelina ja nie proszę cię o tylko chwilę rozmowy nic więcej … - mówił ale przerwała nam jakaś fanka.

- O Boże mam nadzieją, że wam nie przeszkadzam ale nie mogę uwierzyć, że cię spotkałam mogłam by prosić o autograf bardzo mi na tym zależy …

Nie wiele więcej myśląc ruszyłam w stronę mojego samochodu nie słuchając dalej fanki.

- Ewelina zaczekaj chwilę ! – doszedł mnie krzyk chłopaka

- Louis ja się po prostu obawiam, że my nie mamy już o czym więcej rozmawiać – powiedziałam i wsiadłam szybko do samochodu i odjechałam.

Znów łzy spłynęły mi po policzkach chciałam się po prostu znaleźć w domu, postanowiłam pojechać przedmieściami ponieważ o tej porze w centrum miasta pewnie będę same korki. Starałam opanować mój płacz i zmienić kierunek myśli na coś innego byle tylko nie myśleć o nim. Po pewnej chwili z bardzo dużą prędkością minął mnie czarny samochód. Gdy był już parę metrów przede mną zahamował gwałtownie i ustawił się w poprzek drogi zastawiając całą ulicę. Zahamowałam szybko i zatrąbiłam zirytowana. Z samochodu oczywiście wyłonił się Louis zamurowało mnie, nie miałam pojęcia co powinnam zrobić.

- Wyjdź z samochodu chcę porozmawiać ! – krzyknął w moją stronę, uchyliłam szybę i wystawiłam z niej tylko głowę.

- Mówiłam ci już, że MY nie mamy już o czym rozmawiać i zejdź mi z drogi tym autem – powiedziałam w jego stronę z twarzą nie wyrażającej uczuć.

- Nie odsunę się póki nie porozmawiamy, daj mi tylko dwie minuty – przekonywał uparcie, westchnęłam ale wyszłam z samochodu na deszcz.

- Proszę mów – powiedziałam sarkastycznie w jego stronę.

- Może poszliśmy gdzieś, bo zmokniesz – zaproponował Louis patrząc na mnie z troską.

- Chciałeś rozmawiać to mów co masz do powiedzenia czas ci ucieka – powiedziałam wskazując na zegarek.

- Ewelina ja nie wiem od czego zacząć … ale chciałem żebyś wiedziała że znaczysz dla mnie bardzo wiele, a ten zakład to był pomysł Harrego nie mówię że jestem bez winy bo bez wątpienia w tym uczestniczyłem i to ja … zrobiłem co zrobiłem, ale chcę ci powiedzieć że nie zrobiłem tego dla zakładu ja po prostu się w tobie zakochałem i nie mogę teraz sobie wybaczyć że cię tak skrzywdziłem, nie mogę patrzeć jak cierpisz, bo czuję jakbyś była częścią mnie i wiem że czujesz podobnie. Wiem że może trudno uwierzyć ci w to co teraz mówię, ale wtedy w windzie nie kłamałem i pamiętasz jak ci powiedziałem, że cię kocham i nie masz w to nigdy wątpić to była prawda ja chciałem się wycofać się z tego zakładu ale …

- Ale co ? No proszę dokończ – powiedziałam teraz dopiero patrząc w jego oczy, ale znów poczułam jak łzy spływają po moich policzkach i spuściłam głowę ganiąc się w środku za to że przy nim płaczę chciałam być twarda i nie dać po sobie poznać jak bardzo cierpię.

 Louis podszedł bliżej chwycił mnie za podbródek podnosząc moją głowę do góry zmuszając abym spojrzała mu w oczy. Drugą rękę położył mi na moim policzku wycierając moje słone łzy kciukiem. Gdy poczułam jego dotyk moje ciało jakby znowu zaczęło normalnie funkcjonować jakby wszystko znów było na swoim miejscu.

- Ewelina kocham cię i musisz w to uwierzyć – szepnął cicho, a ja spojrzałam w jego niebieskie oczy które wpatrywały się w moje szukając jakby odpowiedzi w nich której nie mogłam mu udzielić. Zaczął powoli zbliżać swoją twarz do mojej, a moje serce z każdym centymetrem przyspieszało w brzuchu poczułam stado motyli. Oparłam jego czoło o moje.

- Też cię kocham – szepnęłam cicho – ale to jednak niczego nie zmienia – dodałam, szybko odsunęłam się od niego wsiadłam do samochodu, zawróciłam i  odjechałam z wielkim smutkiem nie oglądając się za siebie.

*** Louis***

Zbliżała się już powoli 22 a ja zastanawiałem się ciągle leżąc w łóżku nad słowami Eweliny ... Co miała na myśli mówiąc mi, że nie ma znaczenia jej miłość ? Ale jedno dawało mi otuchy ona wciąż mnie kocha i to dawało mi jeszcze nadzieję. Muszę o nią walczyć i się łatwo bez walki nie poddam. Z rozmyślań w pewnym momencie wyrwał mnie natarczywie dzwoniący telefon. Z oporem wygrzebałem się z łóżka i odebrałam aparat.

– Słucham ? - powiedziałem zachrypłym głosem

- Eee Louis Mikayla z tej strony sorry, że ci przeszkadzam czy coś ale nie ma u ciebie Eweliny ? – zapytała szybko

- Nie a czemu pytasz ? – zapytałem z lekkim zdenerwowaniem w głosie.

- No, bo jeszcze nie wróciła do domu ani nie odbiera telefonu … martwię się o nią … -  mówiła przejęta cała sytuacją

- No muszę ci przyznać że nasza rozmowa nie poszła najlepiej… Myślisz że mogła sobie zrobić coś głupiego ? – zapytałem z niepokojem. 

- Ja nie mam zielonego pojęcia - odpowiedziała łamiącym się głosem. 

- Słuchaj zrobimy tak ja pojadę jej poszukać po mieście może akurat się na nią natknę, a ty siedź w domu i jakby się pojawiła to dzwoń - zaproponowałem już wychodząc z pokoju i ubierając kurtkę po drodze. 

- Ja nie mogę tu tak siedzieć bez czynnie, może powinnam zadzwonić na policję ? 

- Policja tu nic nie da, zaczną ją dopiero szukać 24 godziny po zniknięciu - wyjaśniłem zbiegając po schodach - Posłuchaj jak tylko ją znajdę to do ciebie zadzwonię i ją przywiozę okej ? 

- No dobrze - powiedziała już zrezygnowana - Czekam na telefon - dodała i się rozłączyła.

Szybko chwyciłem kluczyki z komody na dole i ruszyłem do drzwi.

- A ty dokąd ?! – doszedł mnie głos Liama

- Szukać Eweliny – podpowiedziałem na co się zmarszczył brwi – Nie mam czasu tłumaczyć – dodałem w pośpiechu widząc już pytanie na jego twarzy i wyszedłem z domu. Gdy znalazłem się w samochodzie dopiero zacząłem się zastanawiać że tak naprawdę nawet nie wiem gdzie jej szukać. Po chwili zastanowienia ruszyłem w stronę uczelni mając nadzieję że tam gdzieś się zaszyła. Lecz niestety przeszukałem cały kampus ale nie znalazłem jej. Później postanowiłem ruszyć w stronę parku, gdzie ostatnio ją znalazłem gdy straciła mieszkanie, ale niestety i ten trop był błędny. Nie miałem pojęcia gdzie mogłaby być. Po chwili z zamyśleń wyrwał mnie telefon okazało się, że to Mikayla.

- Wróciła do domu ? – spytałem z nadzieją zamiast przywitania.

- Nie ale dodzwoniłam się do niej …

- To gdzie jest ? – przerwałem jej zdenerwowany

- Nie wiem dokładnie, bełkotała coś bez sensu pijana była …

- Ale powiedziała coś co by mogło jakoś naprowadzić na to gdzie jest ? – zapytałem

- Mówiła coś o jakimś centrum handlowym … i Big Benie … ale nie wywnioskowałam z tego nic sensownego … - zastanowiłem się przez chwile nad jej słowami bo co ma piernik do wiatraka… gdzie Big Ben a gdzie jakieś centrum handlowe …

- Nic mi to nie mówi … może wspomniała o czymś jeszcze ? – zapytałem raz jeszcze

- Nie wiem …. Twoje imię tam jej się przewinęło i jakieś zakupy … naprawdę nie wiem co jeszcze mogę ci powiedzieć … - po tych słowa przyszło tylko jeszcze więcej pytań. Przecież nigdy z nią nie byłem pod Big Benem, a na zakupach byliśmy tylko raz po sukienkę na urodziny Paula … I nagle olśnienie aż walnąłem się otwartą ręką w czoło.

- Wiem gdzie ona jest – oznajmiłem do słuchawki – Za najdłużej 30 minut będę u ciebie z Eweliną – dodałem i się rozłączyłem.

Szybko ruszyłem samochodem z piskiem opon. Miałem nadzieję że wpadłem na właściwi trop i dziewczyna będzie w barze który nazywa się właśnie Big Ben. Byliśmy tam po zakupach na drinku, bo bar znajduję się niedaleko właśnie centrum.

Po 10 minutach byłem na miejscu. Zaparkowałem i wypadłem z auta jak oparzony. Wszedłem do środka i zacząłem się rozglądać wokół gdy dostrzegłem Ewelinę siedzącą przy barze odetchnąłem z ulgą.  Podszedłem do niej powoli.

- Ewelina ? – zacząłem niepewnie, a ona obróciła się w moją stronę z szerokim uśmiechem.

- L.. oui – wyjąkała śmiejąc się, było znacznie gorzej z nią niż myślałem.

- Louis Tomlinson ? – usłyszałem kobiecy głosy więc podniosłem głowę ujrzałem może z 25-letnią barmankę – No nie sądziłam, że ta mała pijaczka może mówić prawdę o tobie. Ale muszę ci przyznać nie ładnie się zachowałeś – postanowiłem zignorować kobietę.

- Ewelina zbieraj się zbiorę cię do domu – zwróciłem się do brunetki.

- Ale ja… ja mam swoje auto ssama trafię – jąkała się i znów opróżniła jednym ruchem kieliszek czystej.

- Jeszcze jeden – powiedziała w stronę barmanki

- O nie, nie pani już jej nie leję – zaprotestowałem zakrywając kieliszek ręką.

- Hej ! – zawołała z urażoną miną dziecka Ewelina

- Wystarczy ci ty już na oczy nie widzisz – powiedziałem na co prychnęła

- No to ile palców widzisz – zamachałem jej trzema palcami przed oczami.

- eee.. podchwytliwe pytanie – mruknęła wytężając oczy, na co barmanka parsknęła śmiechem.

- Zabawna ta twoja mała – stwierdziła – Ale jeszcze rachunek ci zostawiła – dodała po chwili kobieta, na co wyciągnąłem portfel i wyciągnąłem z niego 200 £ i położyłem na blacie.

- To rachunek powinno pokryć, a reszta dla pani i nigdy nas tu pani nie widziała ok. ?

- Ma się rozumieć – odpowiedziała z uśmiechem. Wolałem szczerze jurto w gazecie nie oglądać mnie i Eweliny w takim stanie.

- Wstawaj – mruknąłem w stronę dziewczyny, a ta podniosła się z krzesła i stała na mocno rozstawionych nogach, a gdy tylko zrobiła krok od razu się chwiała. Westchnąłem i wziąłem dziewczynę pod ramię. Wyszliśmy chwiejnie z baru i udaliśmy się na parking. Podszedłem ze strony pasażera i otworzyłem Ewelinie drzwi.

- Coś mi nie dobrze – mruknęła trzymając się za brzuch

- Cze… - zacząłem ale przerwałem widząc dziewczynę wymiotującą na koło mojego samochodu. Skrzywiłem się lekko ale podszedłem do Eweliny i przytrzymałem jej opadające włosy. 

- Chyba już – jęknęła prostując się

- Poczekaj mam butelkę wody w bagażniku – powiedziałem i ruszyłem ku schowku, wróciłem szybko wręczając butelkę brunetce.

- Dzięki – mruknęła wypiła trochę i wypłukała usta.

- Ja.. ja cię przepraszam obrzygałam ci auto i…i… boże jaka ja jestem beznadziejna – mówiła lecz na koniec głos jej się załamał i wybuchła płaczem – Ja nie chciałam … - chlipnęła, podszedłem do niej i mocno ją do siebie przytuliłem.

- Cii… nie szkodzi – szeptałem jej do ucha głaszcząc ją po plecach.

Po chwili dziewczyna podniosła głowę i pocałowała mnie znienacka wbijając się w moje usta. Poczułem od razu ciepło w sercu i wewnętrzną radość z tego pocałunku chciałem żeby trwał ale bezpiecznie i delikatnie odkleiłem się od dziewczyny.

- To nie jest dobry moment, jurto będziesz tego żałowała – powiedziałem patrząc w jej piękne niebieskie oczy teraz otępiałe przez alkohol.

- Ale ja chcę – jęknęła wkładając mi ręce we włosy i przyciągając mnie bliżej.

- Nie, nie chcesz – odpowiedziałem jej przytrzymując ją za nadgarstki – wsiadaj do samochodu – dodałem po czym bez żadnych już dyskusji wsiadła do środka.

Po drodze dziewczyna zasnęła. Na miejscu wyciągnąłem ją delikatnie z samochodu i na rękach zaniosłem ją pod mieszkanie Mikayli. Przyjaciółka Eweliny otworzyła mi drzwi z wyraźną ulgą. Opowiedziałem jej mniej więcej całą historię co z uwagą słuchała.

- Jutro mało co będzie pewnie pamiętać – mruknęła Mikayla patrząc na śpiącą dziewczynę.

- Wiesz po takiej ilości alkoholu to i tak się dziwię, że na nogach umiała jeszcze ustać – odpowiedziałem jej.

- Dziękuję ci Louis za wszystko …

- Nie masz za co dziękować – przerwałem jej – ale mam małą do ciebie prośbę …

- Jaką ? – zapytała szybko Mikayla.  

*** 

I jest rozdział 18 !

Jak się podoba ? 

Wiem, że strasznie dużo jest Eweliny i Louisa a chłopców to mało co, ale ale to się zmieni gdyż niedługo wprowadzam nowych bohaterów których już możecie zobaczyć na zakładce "Bohaterowie". Mam nadzieję że nowe wątki wam się spodobają :P 

A teraz WIELKIE PODZIĘKOWANIA DLA MOICH 40 OBSERWATORÓW kocham was wszystkich <3 i dzięki wielkie także za wszystkie wejścia które powoli zmierzają do 10 000 ! W ramach podziękowań rozdział dłuższy i dzień wcześniej xD ( chodź i tak pewnie większość jutro przeszyta :P ) 

PS: Przepraszam za wszystkie błędy 

Katy227