Rozdział 10 - Tu odbędzie się nasza misja

Długi korytarz szybko przesuwał mi się przed oczami, kolejne takie same drzwi mijane bez większej uwagi w drodze do swojego celu. Ciągle w pośpiechu, a co jeśli miałabym się na chwilę zatrzymać i na moment po prostu popatrzeć na innych, poobserwować. Mimo wszystko świat pędzi i czy tego chcemy czy nie, nie zatrzyma się dla nas. Tempo jest nieubłagalne, musimy nadążyć jeśli nie chcemy zostać podeptani przez innych i nikt się za nami nie obejrzy, bo sam biegnie przed siebie. To prawo dzisiejszych czasów, prawie jak prawo dżungli.  Nie nadajesz się, jesteś słaby wypadasz i nikogo nie obchodzi co się z tobą stanie. No i właśnie wypadłam, niby w końcu lepiej a jednak gorzej. Z pracy zostałam wylana i niemal tonę w długach, za niedługo wyląduję na bruku i nikt się tym nie przejmie, bo jestem tylko  nieistotnym pionkiem w wielkiej grze…

Łzy cisnące mi się do oczu zamazały obraz przede mną. Numerek sali do której miałam wejść stał się niewyraźny. Nagle drzwi otworzyły się i stanęłam twarzą w twarz z uśmiechającym się Louisem, którego uśmiech zastygł na ustach gdy mnie zobaczył.

- Ewelina wszystko okej? – zapytał, marszcząc czoło.

- Mama! – krzyknął za nim słodki głosik. Szybko wzięłam głęboki wdech i wyminęłam chłopaka, kierując się w stronę wołania.

- Thomas – przywitałam się  małym brunetem całując go w czoło, z udawanym uśmiechem.

- Mama będzie grać – wykrzyknął radośnie chłopczyk.

- Ale w co grać, nie rozumiem – popatrzyłam zdezorientowana na Louisa.

- Właśnie ruszałem w poszukiwania partnera do gry – wyjaśnił Tomlinson wskazując na wielką plazmę i Xbox.

- Kogo ty przekupiłeś, że pozwolili ci to tu przywlec ? – zapytałam z niedowierzaniem. Louis z dnia na dzień coraz bardziej mnie zadziwiał. W każdy dzień wymyślał coś innego. Brunet w ciągu dwóch dni wstawał z łóżka i chodził po całym szpitalu w końcu nie wiem jak załatwił sobie salę razem z Tomem. Sam chłopiec nie był jeszcze w tak dobrej formie, ale już potrafił wstać z łóżka choć wciąż był przy kroplówce. Ale dla Louisa nic nie było przeszkodą. Codziennie wymyślał jakieś rozrywki, jak widać dzisiejszy dzień nie pozostał wyjątkiem.

- Oj tam. Nikogo nie przekupiłem, poza tym wszystko jest na specjalnych warunkach, o nic się nie martw – zapewnił mnie z uśmiechem brunet.

- Grajcie! – zawołał ze śmiechem Tom.

- No właśnie, chodź – pociągnął mnie Tommo pod sam telewizor, gdzie na ekranie widniało menu gry „Just Dance 4”. Zrobiłam wielkie oczy i od razu zawróciłam.

- O nie, nie wkopiecie mnie w to, ja nie potrafię tańczyć.

- Umiesz, umiesz – zatrzymał mnie szybko chłopak. – Poza tym już zaczynamy – oznajmił i zajął szybko swoją pozycję. W głośnikach zabrzmiały pierwsze nuty „One Thing”.

- Nie chyba sobie jaja robisz – jęknęłam na co wybuchnął śmiechem. Popatrzyłam na moją postać, starając się powielić jej ruchy co nie bardzo mi chyba szło, ciągle coś myląc przez szybkie tempo. Kątem oka obserwowałam Louisa, który świetnie się bawił podśpiewując pod nosem. Chłopak chociaż po operacji radził sobie lepiej ode mnie, sama ledwo nadążałam podczas refrenu. Kiedy Liam śpiewał swoją część pod koniec piosenki poczułam przyjemny dreszcz na ciele w miejscu, w którym położył swoją dłoń na moim biodrze. Dekoncentrujące ciepło wcale nie pomagało w grze. Kiedy zabrzmiały ostatnie nuty piosenki i znalazłam się w ramionach Lou, zrobiło mi się ciepło na sercu, nasze zmęczone oddechy złączone teraz w jedno tak blisko siebie, nie pomagały w uspokojeniu się. Niebieskie oczy chłopaka obserwowały mnie uważnie, a jego silna dłoń musnęła lekko mój policzek. Rozpłynęłam się w tym dotyku.

- Brawo – zawołał wesoły Tom za nami klaszcząc w swoje rączki, przestraszona odskoczyłam od bruneta.

- Chyba nie było najgorzej – wyjąkałam, chcąc przywrócić sobie trzeźwe myślenie.

- Louis, zabiję cię – Harry wpadł zdyszany do sali i oparł się o drzwi ciężko dysząc.

- Masz? – zapytał brunet, nie przejmując się stanem przyjaciela.

- A może byś najpierw zapytał „Co się stało Harry?” – powiedział z sarkazmem loczek.

- Nie jęcz, tylko powiedz, że masz – mówił podekscytowany brunet.

- Mam – odwarknął w końcu Harry, a Lou promiennie się uśmiechnął.

- Jesteś zajebisty – wykrzyknął chłopak dając loczkowi mokrego całusa w policzek.

- Louis! – upomniałam go od razu za słowa, patrząc znacząco na Toma. Chłopak przeprosił bezgłośnie i ujął małą reklamówkę, którą przyniósł Hazza.

- Chodź Tom, idziemy – oznajmił brunet wyciągając rękę do malucha. Chłopczyk uśmiechnięty oczywiście spełnił prośbę.

- Zaraz, zaraz gdzie idziecie? – zastąpiłam im drogę.

- Tajemnica – uśmiechnął się zadziornie Louis, a ja wydęłam usta w podkówkę.

- Ale mi byś mógł powiedzieć.

- Nie powiem – odpowiedział pokazując mi język. Już chciałam powiedzieć, że nigdzie ich nie puszczę, ale mój wzrok napotkał na niebieskie oczka Toma wpatrujące się w nas z uśmiechem. Kucnęłam przy nim poprawiając jego pidżamkę.

- Tom chyba powiesz mamie gdzie idziecie…

- Nic nie mów – krzyknął od razu Louis. Thomas patrzył na nas, nie wiedząc co zrobić.

- Louis odpuść – odezwał się Harry, przyglądając się całej tej sytuacji.

- Ale…

- Mama chodź z nami – oznajmił Tom, przerywając Lou i chwycił mnie za rękę. Uśmiechnęłam się triumfalnie.

- To gdzie idziemy?  - zapytałam, Tomlinson jęknął przeciągle w odpowiedzi i nic nie powiedział, ale ruszyliśmy w drogę. Chłopak ostrożnie rozejrzał się po korytarzu i pokiwał nam, że możemy iść.

- Mam z oddziałową na pieńku – odezwał się cicho Tommo, widząc moją krzywą minę.

Przeszliśmy korytarzem po cichu parę metrów, co musiało komicznie wyglądać dla kogoś z boku, skradający się facet w pidżamie w samochodziki razem z dzieckiem ciągnącym za sobą stojak z kroplówką, a do tego jeszcze moja osoba. Na szczęście Louis otworzył białe drzwi przed nami i weszliśmy do środka.

- Skradaliśmy się tak do łazienki? – spytałam z niedowierzaniem.

- Tak, ale tu odbędzie się nasza misja – wyjaśnił mi Louis.

- Jaka misja? – znowu zapytałam, marszcząc się.

- Tatuaż – wyjaśnił mi Tom.

- Nie rozumiem – jęknęłam bezradnie, jednak żaden z nich jakoś nie spieszył mi z wyjaśnieniami. Tomlinson zaczął grzebać w małej reklamówce, którą dostał od Harry’ego. Wyciągnął małą gąbeczkę, nożyczki, ręcznik i oraz najważniejsze jak mniemam, gdyż wszystko stało się jasne… tatuaże.

- Wybierz jakiś – oznajmił Louis, podając małą kartkę z obrazkami Thomasowi.

- Więc tatuaż – prychnęłam śmiejąc się. – Nie można był od razu powiedzieć ?

- To tajna misja – wyjaśnił z udawaną powagą Louis.

- Ten chce! – wykrzyknął Tom, pokazując na największy tatuaż na kartce. Brunet posłusznie wyciął wzorek z kartki i przyłożył do małej ręki Toma, mocząc wilgotną gąbeczką wcześniej zamoczoną w wodzie. Oderwał mokry kawałek papieru i tatuaż ukazał nam się w pełnej okazałości. Tom patrzył szczęśliwy na swoją nową ozdobę jak zaczarowany.

- Teraz mama! – wykrzyknął.

- Ja nie – pokiwałam głową. – Przecież nie mogę paradować z takim tatuażem na ręce, ktoś się jeszcze dowie, że uczestniczyłam w tajnej misji … - wymyślałam na poczekaniu jakieś pierdoły, aby odwrócić uwagę od pomysłu.

- To zrób tu – powiedział chłopczyk, pokazując na brzuch. Otworzyłam usta, żeby zaprzeczyć ale Louis mnie ubiegł.

- No to zróbmy – uśmiechnął się łobuzersko. Przegłosowana, poddałam się i uległam.

- Tom, idź pokazać tatuaż wujkowi Harry’emu – zaproponowałam chłopczykowi na co pokiwał chętnie główką i podreptał do sali.

- To jak gotowa? – zapytał Louis z gotowym do przyklejenia wzorkiem. Podciągnęłam do góry lekko moją koszulkę, odsłaniając gołą skórę. Chłopak przykucnął i przykleił tatuaż lekko nad spodniami. Przeszedł mnie dreszcz, gdy musnął palcami moją nagą skórę. Jakby na otrzeźwienie gąbeczką z zimną wodą zaczął moczyć papier.

- Widzę, że z Tomem masz coraz lepszy kontakt – zaczęłam nagle mówić, starając się odwrócić moją uwagę od delikatnego dotyku jego palców.

- Tak, jest lepiej, co prawda zawsze lubiłem dzieci jednak z Tomem … po prostu zaczynam czuć, że jestem ojcem – po tych słowach dźwignął głowę i spojrzał mi w oczy. Musiałam odwrócić wzrok, bo bałam się że zatonę w tych oczach i zrobię coś, czego będę później żałować.

- Co się dzisiaj stało … płakałaś jak przyszłaś… - zaczął temat którego najbardziej się obawiałam.

- Nic takiego. A co z Eleanor? Dawno jej nie widziałam – sprytnie odbiegłam od tematu.

- Pojechała do rodziny.

- Na długo? – znowu zapytałam, udając zainteresowaną.

- Ewelina, nie odbiegaj od mojego pytania – upomniał mnie, wstając. W moich oczach znowu wezbrały łzy, nie chciałam się przyznać, że sobie nie radzę. To byłoby dla mnie poniżające, a nie miałam ochoty na żadną litość z jego strony.

- To nie twoja sprawa – warknęłam tylko.

- Ewelina pamiętasz co sobie obiecaliśmy, mamy być przyjaciółmi dla Toma – mówiąc to zmusił mnie abym na niego spojrzała.

- Chodzi o Zayna pokłóciliśmy się i tyle – powiedziałam pierwsze, co przyszło mi na myśl. Od naszej kłótni minął prawie tydzień, nie kontaktowaliśmy się ze sobą, mieliśmy dać sobie czas aby wszystko przemyśleć, miałam tylko nadzieję że Louis tego nie wie.

- To na pewno tylko to? – zapytał, przyglądając mi się uważnie.

- Tak – odpowiedziałam, spuściłam bluzkę zasłaniając tatuaż jaki powstał.

- Idziemy? – zapytałam, wskazując na drzwi.  

________________________________________ 

Tak więc przez niektórych długo oczekiwany 10 rozdział. 

Tylko jakoś nie ma dla was zbyt dobrych wiadomości po prostu jak już pewnie zauważyliście nie wyrabiam, nie chce absolutnie zawieszać tego bloga bo to bez sensu według mnie. Dlatego zastanawiam się czy nie wziąć sobie kogoś do pomocy, ale szczerze nie wiem czy kogoś takiego znajdę. Jak nie to rozdziały będą się pojawiały rzadziej ... 

Liczę na wasze komentarze i dziękuje za poprzednie ;D 

Katy227