Rozdział 15 - Ty jesteś za słaby w łóżku

Wpadłem do domu uradowany. W końcu, w końcu znalazłem rozwiązanie dla Eweliny. Jest szansa po takim czasie poszukiwań w końcu jest nadzieja.

- Ewelina? – zawołałem starając gdzie znajduje się dziewczyna, ale odpowiedziała mi cisza. Ogarnął mnie nie pokój, co jeśli coś się stało po tym jak wyszedłem? Wbiegłem na schody przeskakując co dwa stopnie. Cisza panująca wokół mnie i echo tylko moich kroków, dawała wszystkiemu złowrogi wygląd. Otworzyłem drzwi sypialni brunetki, ale jej tam nie zastałem.

- Ewelina?! – zawołałem po raz kolejny z nadzieją na odpowiedź, ale takowej nie otrzymałem. Nerwowo pomaszerowałem do pokoju Toma, który okazał się dziwnie pusty bez tych dwóch osób, które zawładnęły moim sercem. Z niepokojem zbiegłem na dół przeszukując wszystkie pomieszczenia, ale prócz mnie w domu nikogo nie było.

- Nie to nie może być prawda – pokiwałem głową wpadając na kolejny trop i pobiegłem ponownie do jej pokoju. Otwarłem drzwi szafy dziewczyny i poczułem jakby ktoś wbił nóż w moje serce i przekręcił. Z niedowierzaniem drżącą dłonią zamknąłem szafę. Znowu, znowu to zrobiła.. odeszła…

- Kurwa mać! – wrzasnąłem na całe gardło zrzucając wszystko z szafki nocnej dziewczyny. Huk przedmiotów brzmiał tak samo jak moje serce które po raz ponowny, rozsypało się na tysiące kawałków. Bezwładnie upadłem na kolana, nie mając siły już na nic. To nie tak miało wyglądać… Mieliśmy być razem szczęśliwi, po tym jak zerwałem z Eleanor nic nie stawało na przeszkodzie, ale może ja nie zasługuje na to aby być szczęśliwy?

Przez rozmazany obraz, który powstał przez gromadzone się łzy w moich oczach, dostrzegłem ramkę na podłodze. Ująłem ją w dłonie, szkło pękło przez silne uderzenie, jednak zdjęcie nadal pozostało nie naruszone, zdjęcie przedstawiające Thomasa razem z Eweliną w szpitalu zaraz po jego narodzinach…

- Nie mogę pozwolić wam odejść, nie po raz kolejny… - mruknąłem na głos, drżącą ręką wyciągnąłem zdjęcie i włożyłem sobie do kieszeni. Wstając z determinacją i potrzebą by ich odnaleźć za wszelką cenę, zbiegłem po schodach po drodze chwytając kluczyki z auta. Nie mogła być daleko, nie dała by rady sama z dzieckiem. Ruszyłem więc do osoby, która zgodziłaby się jej pomóc, aby mnie nie mieć na drodze i mieć wolną rękę co do dziewczyny.

Ruszyłem z piskiem opon, nie zważając na ograniczenia prędkości jakie mijałem. Teraz nawet ścigająca mój samochód policja nie powstrzymała mnie od dotarcia na miejsce. Gdy wściekły zaparkowałem przez posesją Malika, nawet nie zawracałem sobie głowy aby zamknąć drzwi auta. Pomaszerowałem do wejścia , wchodząc jak do siebie. Przeszedłem przez korytarz kierując się do salonu z którego dochodziły dźwięki rozmów.

- Gdzie ona jest?! – warknąłem ledwo przekraczając próg, kierując swój wściekły wzrok na Zayna.

- Cześć Louis – zawołał Niall z kanapy, ale zignorowałem go.

- Gdzie ona jest?! – krzyknąłem popychając mulata.

- O co ci chodzi? – zapytał zirytowany.

- Doskonale wiesz o co mi chodzi! – wycedziłem przez zęby szarpiąc go za jego basebolówkę.

- Odwal się – warknął wyszarpując mi się.

- Hej przestańcie! – próbował nas uspokoić blondyn, ale teraz mało obchodziły mnie jego słowa.

- Taki z ciebie przyjaciel? Znajdź sobie swoją dziewczynę, a nie ciągle chcesz przelecieć moją!

- One same przychodzą do mnie, bo może ty jesteś za słaby w łóżku! – te słowa przelały kielich. Zacisnąłem dłoń w pięść i uderzyłem Malika prosto w twarz. Chłopak zatoczył się trzymając się za swój nos.

- Pożałujesz tego – warknął i rzucił się na mnie, przez co straciłem równowagę i wylądowałem na ziemi. Brunet kopnął mnie w brzuch przez co zgiąłem się wpół. Nie chcą jednak być dłużny, podciąłem mu nogi. Gdy wylądował na ziemi, ignorując ból przeczołgałem się do niego i zacząłem okładać go pięściami. Mulat chcąc się jakoś wyswobodzić zamachnął się i głową uderzył w moje czoło przez co pojawiły mi się mroczki przed oczami.

- Dość! – krzyknął blondyn wkraczając między nas korzystając z chwilowego zamroczenia - O co tu do cholery chodzi?!

- Jego się spytaj – warknął Zayn wskazując na mnie.

- Nie udawaj, że nie wiesz. Pewnie znowu jej w tym pomogłeś…

- Ale w czym? Komu? – zmarszczył się patrząc na mnie jak na idiotę.

- Ewelinie w ucieczce – mruknąłem nie mając siły się już złościć.

- Znowu uciekła? – zapytał z niedowierzaniem Niall.

- Na to wygląda – jęknąłem bezradnie – Ale ja nie mogę pozwolić jej odejść, nie po raz drugi! Dlatego proszę cię Zayn jeśli coś wiesz powiedz mi – spojrzałem błagalnie na bruneta, ale ten tylko smutno pokiwał głową.

- Ja nie wiem, gdzie ona jest. Naprawdę, nie widziałem jej od dwóch dni…

Po tych słowach kolejny raz dzisiaj poczułem jak ściska mi się moje serce, jak mam ją znaleźć skoro nie mam nawet pomysłu gdzie mogłaby się ukryć.

- Może pojechała do rodziców? Ostatnio tam była… - zaproponował cicho mulat. Podniosłem głowę patrząc na niego.

- Gdzie oni mieszkają? – zapytałem zdeterminowany, podtrzymując się jakiegoś tropu.

- Gdzieś w Polsce… Nie mam pojęcia gdzie dokładnie…

- Przecież nie dam rady przeszukać całego kraju – jęknąłem bezradnie kryjąc twarz w dłoniach.

- To może zostawiła coś, jakieś dokumenty, zdjęcia, cokolwiek przez co dałoby się jakoś ją zlokalizować – zaproponował Niall.

- Zostawiła tylko to – mruknąłem wyciągając zdjęcie z kieszeni i podałem przyjacielowi.

- Na odwrocie coś pisze – oznajmił przyglądając się.

- Co? – zerwałem się wyrywając fotografię. Przyjrzałem się i rzeczywiście na dole widniał jakiś napis. Jak mogłem to wcześniej przeoczyć? Przejechałem palcem po wyrytych niebieskim długopisem słowach.

- Ewelina Evans.. – przeczytałem i się zaciąłem – dalej coś nie po angielsku i data – jąknąłem bezradnie.

- Przynieś laptop – polecił blondyn ku właścicielowi domu. Chłopak podreptał do sąsiedniego pokoju i przyniósł urządzenie. Niall usiadł na kanapie włączając komputer, natychmiastowo zerwałem się i zająłem miejsce obok niego. Gdy w końcu laptop się uruchomił, co dzisiaj trwało niemal wieki. Chłopak starając się rozszyfrować literkę po literce wpisywał w Google napis ze zdjęcia.

- To jakiś adres we Wrocławiu – oznajmił w końcu – Może jej rodziców?

- Na pewno – uśmiechnąłem się triumfalnie i wyrwałem mu kolejny raz fotografię przyglądając się jej.

- Ja bym nie miał pewności, bo… - zaczął blondyn, ale mu przerwałem.

- Nieważne – machnąłem ręką wstając z kanapy.

- A ty dokąd? – zapytał Zayn.

- Do Wrocławia gdziekolwiek to jest – uśmiechnąłem się i nie czekając na ich przeciw wyszedłem z domu…  

Poczułam wstrząs związany z lodowaniem. Koła z piskiem w końcu dotknęły tafli lotniska oznaczając dotarcie na miejsce. „Witaj w domu" mruknęłam do siebie w myślach sarkastycznie. Ludzie wokół mnie zaczęli zbierać się do wyjścia samolotu.

- Mamo idziemy? – zapytał Tom niecierpliwiąc się, nie mogąc usiedzieć już na miejscu.

- Jeszcze chwilka –mruknęłam głaszcząc go po włosach. Musiałam zaczekać na stewardessę, sama z małym dzieckiem nie dam rady odebrać bagażu i znaleźć rodzinę. Pytanie jak w Londynie sobie poradziłam? Odpowiedź jest prosta: Eleanor. Dziewczyna chodź nie darzyła mnie sympatią, zgodziła się mi pomóc. Z pewnością nie z dobrego serca, ale jej motywy teraz nie były dla mnie ważne.

- Proszę pani, jesteśmy na miejscu – zwróciła się do mnie uprzejmie kobieta po angielsku z silnym polskim akcentem.

- Mogłaby mi pani pomóc? Jestem niewidoma… - w końcu przeszłam na polski po tak długiej przerwie, jednak i w ojczystym języku te słowy ledwo przechodziły mi przez gardło.

- Och przepraszam… - za jąkała się stewardessa zakłopotana – Zaraz pani pomogę, tylko poinformuję swoją koleżankę – zapewniła mnie i po chwili usłyszałam jej oddalające się kroki, a ja odetchnęłam z ulgą, Jakoś dam radę..

- Chodź Tom – uśmiechnęłam się do syna zachęcając by wstał. Kobieta zjawiła się po chwili i biorąc dziecko na ręce ruszyliśmy.

- Kto na panią czeka? – zapytała gdy zanurzyliśmy się w tłum przepychających się ludzi.

- Kuzynka, niska blondynka, zielone oczy i lekko kręcone włosy. – poinformowałam ją chociaż taki opis na zbyt wiele i tak nie pomagał.

Starałam się skupić na dźwiękach, ale tłum pędzących, ciągle coś krzyczących ludzi nie pomagał. Kobieta znalazła mój bagaż i ruszyliśmy do poczekalni, gdzie obiecała czekać Patrycja*.

- Ewelina! – usłyszałam krzyk dziewczyny mieszający się z gwarem.

- Tam – mruknęłam wskazując kobiecie na kierunek dochodzącego dźwięku.

- Jesteś – usłyszałam radosny pisk kuzynki oraz ciepło jej ramion gdy zamknęłam mnie w niedźwiedzim uścisku. Nie wiedząc czemu, łzy pociekły po mich policzkach. W końcu pękł we mnie balonik, który trzymał jak dotąd wszystkie uczucia związane z chłopakiem.

Wydawałoby się, że udało się uciekłam, jednak wiedziałam że teraz czeka mnie jednak najtrudniejsza, a zarazem ostatnia część podróży. Musiałam pojechać do rodziców i przyznać im się do błędu, że w Londynie lepiej będzie mi się żyło, ale i tak w końcu powiedzieć, że jestem niewidoma, tym bardziej że nie mieli o tym zielonego pojęcia… 

_________________________________________ 

* Patrycja - to kuzynka Eweliny z poprzedniej części, zdjęcie w bohaterach ( tak jakby ktoś nie pamiętał )  

Dziękuje za wszystkie komentarze i ten masowy bulwers, który niektóre z was urządziły mi na tt. Dla mnie to znaczy wiele, bo pokazuje mi to jak podoba wam się opowiadanie i nie jest takie całkiem do dupy jak uważam ;D 

Czytając wasze komentarze uśmiechałam się jak głupia do monitora, nie wiem czy wiecie ale to opowiadanie już ma prawie ROK! o.O Naprawdę nie wiem kiedy to zleciało, ale wydaje mi się że to będzie najlepszy moment na zakończenie jego :) Proszę nie krzyczcie na mnie, ale pojawi się jeszcze jeden lub dwa rozdziały i epilog... 

PS: Zmieniłam nazwę na tt na @Katy_BooBear_

Pozdrawiam <3 

Katy227