Rozdział 8 - Gorzko tego pożałujesz

Świdrujący wzrok śledził każdy mój krok. Kogo wzrok ? Odpowiedz jest prosta Eleanor. Nadszedł wreszcie dzień którego najbardziej oczekiwałam, ale i też najbardziej na świecie bałam. Operacja już trwała parę godzin, a ja ciągle siedziałam jak na szpilkach. Jeszcze ciągle śledzące mnie oczy jeszcze bardziej mnie denerwowały. Kiedy El dowiedziała się, że Louis ma dziecko ze mną to jeśli powiem, że się wściekła to obawiam się, że byłoby to nie domówienie. Od razu powróciły do mnie obrazy z poprzedniego wieczoru. 

Było coś koło 22 gdy wracałam ze szpitala, szukałam spokojnie kluczy w torebce kiedy poczułam silne szarpnięcie na ramieniu. 

- Ewelina ? - zapytała wrednie dziewczyna, na początku zlękłam się, nie poznałam brunetki tym bardziej, że widziałam ja tylko na zdjęciach, a ciemny korytarz nie pomagał. 

- Czego ode mnie chcesz ? Nie znam cię ... - odsunęłam się od natarczywej dziewczyny która zaśmiała się gorzko. 

- Nie poznajesz mnie ? Naprawdę Louis ci nie mówił, że ma dziewczynę ? - zmrużyłam oczy aby lepiej zobaczyć jej twarz. 

- Eleanor ... - powiedziałam mimowolnie. - Może wejdziesz i ... 

- Daruj sobie - przerwała mi sarkastycznie - Myślisz, że co przyszłam sobie tutaj z tobą herbatkę pić ? 

- Wiem, że sytuacja nie jest zbyt przychylna, ale ... 

- W dupie mam to co ty se tam myślisz - znowu mi przerwała - Masz się odwalić od Louisa słyszysz ?! -  wykrzyczała mi prosto w twarz. 

- Ale mi nie zależy na Lou dla mnie najważniejszy jest tylko Tom ... - po tych słowach El zaśmiała się szyderczo. 

- Louis może nie, ale jego pieniądze na pewno. - po tych słowach przegięła a we mnie wezbrała złość. 

- Wynoś się ! - syknęłam. 

- O widzę, że trafiłam w czuły punkt - uśmiechnęła się do mnie złośliwie. 

- Gówno o mnie wiesz ! A o Louisa martwić się nie musisz, mam swojego chłopaka ! 

- I bardzo dobrze, ale wiedz że jeśli będziesz mi próbowała odbić Louisa to przyrzekam, że gorzko tego pożałujesz - zagroziła mi chłodnym tonem i wyszła trzaskając drzwiami bloku za sobą. 

Wspomnienia doprowadziły mnie tylko do kolejnej części mojej głupich decyzji, a mianowicie do Zayna, który dzielnie siedział i wspierał mnie tutaj ze mną póki nie zasnął na moim ramieniu. Jest wspaniałym chłopakiem, ale coś mi się wydaje nie dla mnie. To pytanie pewnie brzmi teraz po co zgodziłam się abyśmy zostali parą ? Samej mi trudno na to odpowiedzieć, wszystko stało się pod wpływem emocji jak byłam zła na Louisa za to jak mnie potraktował. Może chciałam mu zrobić tym na złość, że teraz będę się spotkać z jego przyjacielem ? A może po prostu z samotności ? Jedno jednak wiedziałam na pewno, patrząc na spokojną twarz mulata i rozwalone kosmyki włosów, zwykle nienagannie ułożone,  zranię go, chociaż tego nie chcę tak będzie, a wszystko przez to, że powiedziałam o jedno słowo za dużo. Brunet jest moim przyjacielem nie chciałam tego zmieniać, mimo to, że jesteśmy już parą od paru dni moje stosunki co do niego mało co się zmieniły. Nie zachowywałam się tak jak jego dziewczyna, chodź chłopak starał się jak mógł to jednak nie był tym którego wciąż kocham, nie jest Louisem. Tak wciąż go kocham mimo wszelkich starań aby zapomnieć, nie potrafię. Czy to właśnie nie znaczy, że powinnam zerwać z Zaynem, aby później jeszcze bardziej go nie zranić ? Problem jest chyba w tym, że nie potrafię, bo każdy chociaż cień smutku na jego twarzy jest od razu tym samym uczuciem na mojej. Co to zmieni, jeśli z nim zerwę, Louis dalej i tak jest z Eleanor, a i tak jestem dla niego nikim, a to jego własne słowa... 

-Ewelina ? - z zamyśleń wyrwał mnie zaspany głos mulata - Wszystko okej ? 

- Tak przepraszam zamyśliłam się - odpowiedziałam, otrząsając się z otępienia. 

- Chcesz kawy ? - zapytał z troską chwytając mnie za prawie zawsze zimną dłoń. W odpowiedzi tylko pokiwałam głową. 

- Przynieś mi coś z czekolady - ożywił się Niall. Spojrzałam na resztę chłopców, wszyscy tu byli w końcu, chcieli wspierać Louisa w jego decyzji. Teraz patrząc na nich to nie byli dzieci, których poznałam dwa lata temu, ale co tu się dziwić jeśli ich przyjaciel leży na stole, a jego syn walczy o życie. Ale mimo wszystko dało się wyczuć w nich coś innego, nie tylko wygląd, po którym było widać że stali się już dorosłymi facetami, ale też charakter, chodź teraz po maską smutku na pewno kryła się jeszcze dziecinność, to wydorośli nawet Liam który zawsze wyglądał na tego najpoważniejszego teraz wyglądał jak małe dziecko z łzami w oczach patrzył pusto przed siebie. Wiem, że cała ta historia przypomniała mu i jego walkę o życie i ciężkiej chorobie, którą przeszedł gdy był mały. Lekko mu nie było, ale mimo wszystko tak jak każdy z zespołu próbował mnie wesprzeć.

Na dźwięk telefonu wszyscy zaskoczeni otrząsnęliśmy się z zadumy. El uśmiechnęła się do wyświetlaczu i odebrała. Udając, że nie słucham rozmowy odwróciłam głowę w drugą stronę.

- Co ? Teraz ? – zapytała brunetka do telefonu, wsłuchała się w głos po drugiej stronie i za chwilę znowu powiedziała – Wiesz co, chyba nie będę tu jakoś bardzo potrzebna i tak strasznie mi się tu nudzi, zaraz u ciebie będę – po tych słowach szybko jeszcze się pożegnała i zaczęła się zbierać.

- A ty dokąd ? – zapytał Harry.

- Mam ważną sprawę na mieście, a Louis i tak obudzi się dopiero za parę godzin więc nie widzę sensu, żeby tu siedzieć – wyjaśniła zapinając swój płaszcz – do zobaczenia – rzuciła przez ramię i ruszyła korytarzem w stronę wyjścia. Cała sytuacja mnie nieźle zdziwiła, skoro tak zależało jej na Lou to co teraz było ważniejsze od niego skoro leżał na stole ? Jak widać ta dziewczyna jeszcze nie raz mnie zdziwi. W korytarzu minęła się z Zaynem obładowanym rzeczami z automatu, pokiwała mu tylko głową i zniknęła za zakrętem.

- A ta gdzie poleciała ? – zapytał podając mi parujący kubek, który przyjęłam wdzięcznie.

- Nie mam pojęcia – odpowiedziałam po dłuższej ciszy, gdyż nikt nie był chętny się odezwać.

- Podziękuj za kawę – uśmiechnął się mulat klepiąc się w policzek, ale oczywiście czego mogłam się spodziewać obrócił głowę i pocałunek wylądował na jego ciepłych wargach o smaku kawy.

- Niall nie patrz, to nie dla twoich oczu, jesteś za młody – zawołał Harry zakrywając oczy blondynowi.

- Spadaj jestem starszy od ciebie. – zaczął się sprzeczać Irlandczyk nieporadnie próbując zdjąć rękę ze swoich oczu – Nos mi miażdżysz – jękną chłopak, ale loczek do zignorował.  

- Ale bardziej doświadczony – wypiął dumnie pierś Hazza. Niall korzystając z nieuwagi loczka wbił łokieć brzuch brunetowi i uwolnił się z jego uścisku.

- A teraz gdzie moja czekolada ? – zapytał zrywając się z krzesła, aby być jak najdalej od Harrego. Zayn rzucił w jego stronę Twixa.

- Daj jednego ! – zawołał od razu Harry.

- Kup se – odpowiedział mi i zaczął przed oczami chłopaka specjalnie zajadać się jego ulubionym batonem.

- On się nade mną znęca wiedziecie to ? Niech mnie ktoś przytuli – jęknął i schował twarz w dłoniach – A teraz gdzie jest mój Boo Bear ? – gdy zadał te pytanie wszystkim nam momentalnie uśmiechy zastygły na twarzy. To chyba nie był odpowiedni czas na żarty. Loczka przygarnął Liam pod swoje ramiona i go przytulił. Doskonale wiedziałam, że Harry choć zgrywa przed wszystkimi „kozaka” to tak naprawdę bardzo łatwo go zranić. Bardzo trudno przyjmuje słowa krytyki czy jakiekolwiek obelgi na swój temat. Louis jako przyjaciel bardzo go wspiera, a skoro teraz go przy nim nie ma, to jemu brakuje go najbardziej. One Direction bez Louisa to nie ten sam zespół, One Direction to nie jest zespół bez któregokolwiek z jego członków.

Teraz zagłębiając się w pocieszającym, brązowym spojrzeniu Zayna zastanawiam się czy ja przypadkiem teraz nie dzielę ich przyjaźni ? Bo jeśli tak się stanie to przyrzekam na wszystko, że jeśli to zrobię to odejdę i nie wrócę więcej do Londynu…

Nagle w drzwiach  bloku operacyjnego stanął lekarz ze lekko zakrwawionym fartuchem. Od razu poznałam w nim chirurga który miał prowadzić operację Toma. Podniosłam się z krzesła  i spojrzałam na nic nie mówiący teraz wyraz twarz mężczyzny.

- Panno Evans mam dla pani … 

_________________________________________________ 

Rozdział 8. Jeśli mam nawiązywać do tamtego rozdziału to powiem, że zawiodłam się na was mam ponad 300 wejść na tamtego posta, a nie ma nawet 30 komentarzy które zawsze były dla mnie tym minimum .... 

Ale przechodząc do tych wesołych spraw chciałam bardzo podziękować Caroline kariisxx za małą pomoc przy tym rozdziale i wyjściu z dołka ;P 

A i jeszcze jakby coś to zmieniłam nazwę na twitterze na @Katy_Tommo_ 

Katy227